Interview Victor Dixen

Victor Dixen, schrijver van Phobos en Phobos 2, is geboren in 1979 en woont in het magische Frankrijk. Hij heeft al in erg veel verschillende genres geschreven, zoals fantasie, sciencefiction en romans. Hij is ook alweer bezig met een nieuw boek. Dit zal een compleet ander genre zijn dan hij eerder heeft gebruikt. Maar dat is niet de enige reden waarom hij bijzonder is! Hij schrijft namelijk het liefst als het helemaal donker is en in complete stilte. Door zijn slapeloosheid staat hij elke nacht om 3 uur op om te gaan schrijven!

Hoe ben je met schrijven begonnen?

Voordat ik met schrijven begon, was ik een lezer. En voordat ik zelf kon lezen vroeg ik mijn ouders om verhaaltjes voor te lezen. Ik denk dus dat het mijn liefde voor verhalen is geweest die mij geïnspireerd heeft om te gaan schrijven. Daarnaast heb ik ook last van slapeloosheid. Als een kind heb ik nachtenlang in het ziekenhuis doorgebracht om er achter te komen wat het probleem was. Toen ik volwassen werd heb ik besloten om niet langer tegen de slapeloosheid te vechten en de tijd te gebruiken om te schrijven. Ik ben daarna begonnen aan mijn eerste boek dat gaat over een tiener die slapeloosheid heeft. En sindsdien heb ik een nieuwe lifestyle: ik word elke nacht rond 3/4 uur wakker en dan begin ik met schrijven. Alles om me heen is dan nog donker en stil. Het enige wat er dan bestaat is het verhaal. Voor mij is dit de beste tijd om te schrijven.

Raak je geïnspireerd door de donkerte en de stilte?

Ja. Ik heb dan gewoon een lege pagina. Op dat moment is het voor mij makkelijk om deze pagina te vullen met gedachten, karakters en verhalen. Het lijkt er dan op dat mijn verbeelding echter is dan de realiteit.

Vertel eens iets over je schrijfproces.

Ik schrijf vooral ’s nachts. Voor mij is de stilte van de nacht als muziek in mijn oren. De leegte is voor mij erg inspirerend, er is niks om naar te kijken of te luisteren. Alles is gewoon stil. Mijn verbeelding kan ik dan de vrije loop laten gaan.

Daarnaast schrijf ik al mijn dromen op zodra ik wakker word. Tenminste de dromen die ik me nog kan herinneren. Soms is er geen link met een nieuw project, maar dan schrijf ik ze alsnog voor de zekerheid op. En soms kan ik er een boek van schrijven, zoals met Animale. Ik droomde dat ik ’s nachts verdwaald was in het bos. Er was een klein huisje waar ik heen liep en daar woonden heksen. Hierna werd ik wakker. Toen bedacht ik me dat er sprookje was die hier op leek, Goldilocks and the three bears. In Animale heb ik beschreven wat er gebeurde na het sprookje.

Hoe heb je Phobos bedacht?

Ik was altijd al gefascineerd door de ruimte en andere werelden. Ook al toen ik nog klein was. En het lijkt erop dat het vandaag de dag nog relevanter is door alles wat er gezegd wordt in de media, bijvoorbeeld over Mars. Er worden elke maand nieuwe ontdekkingen in de ruimte gedaan. Laatst is er nog water ontdekt op Mars en dat is nodig om er te kunnen overleven. Het lijkt er op dat Mars nu de nieuwe maan is. Dit is dus één van mijn inspiraties geweest voor Phobos.

Mijn andere inspiratie is meer gericht op de mensen zelf, op de wereld waar we nu in leven met de smartphones en de sociale media. Hier zitten vele voordelen aan. We kunnen hierdoor bijvoorbeeld met mensen aan de andere kant van de wereld communiceren. Maar er zitten hier ook nadelen aan, het kan soms allemaal nogal overweldigend zijn.

Deze twee thema’s heb ik willen mixen in Phobos: de droom van een wedstrijd in de ruimte die van belang is voor de mensheid. Mijn deelnemers hebben de droom om zo ver mogelijk de ruimte in te gaan, maar tegelijkertijd kan dit door iedereen gezien worden.

Bron: Uitgeverij Q

Heb je veel onderzoek gedaan voor Phobos?

Dit is mijn eerste sciencefiction boek, hiervoor heb ik meer fantasieboeken en romans geschreven. En voor elk boek heb ik eerst een heleboel onderzoek gedaan. Voor Phobos heb ik vooral heel veel technisch onderzoek gedaan naar Nasa en Mars. Eigenlijk gewoon naar de ruimtetechnologie. Ik wilde namelijk dat het verhaal echt over zou komen. Ik wilde een verhaal dat niet bestond uit vergezochte sciencefiction, zoals Star Wars. Het moest juist hedendaags zijn. Iets dat echt kon gebeuren met de technologie die we vandaag de dag bezitten. Ik heb daarom ook technische tekeningen in het boek laten opnemen, zodat de lezer een beeld ervan kon vormen.

Sommige karakters hebben een harde personaliteit. Zoals Leonor, ze heeft een soort stem in haar hoofd, en Serena. Heb je dit expres gedaan?

Om te beginnen gaat het natuurlijk om een reality tv-show. En ik denk dat in het echte leven de kandidaten worden gekozen op hun personaliteit en problemen. Meestal worden er mensen gekozen met borderline, dit zorgt dat er conflicten ontstaan op het scherm. Dit is ook in Phobos zo. Ik wilde laten zien dat de deelnemers, ondanks hun problemen, ook gewoon mensen zijn. Dit is het belangrijkste onderdeel van het verhaal over de deelnemers.

Maar laten we het nu even over Serena hebben. Het is waar dat ze het pure kwaad is. En ik wilde dat hier geen excuus voor was. Tegenwoordig zie je namelijk in veel boeken dat er een achtergrondverhaal wordt gegeven aan de slechterik. En dit wilde ik totaal niet. Ze heeft geen moraliteit en is eigenlijk het lichaam van een systeem. Tuurlijk is ze een karakter, maar ze is ook meer dan dat. Ze kan namelijk op elk moment verschijnen, ze luistert met alles mee en ze ziet alles wat de deelnemers doen. Eigenlijk is ze een soort van godin.

Wil je nu in het sciencefictiongenre blijven? Of ga je weer terug naar het fantasiegenre?

Voor mij staat het verhaal voorop. Het gaat om het verhaal dat ik aan de mensen wil vertellen. Uiteindelijk bepalen het verhaal en de personages bepalen het genre. Daarom is Phobos sciencefiction geworden. Ik wilde het verhaal van een andere wereld, in de ruimte, vertellen.

Waar werk je nu aan?

Op dit moment ben ik bezig met het afronden van het laatste boek in de Phobos-serie. Het derde boek zal aan het einde van het jaar in Nederland worden uitgegeven. Maar ik ben ook bezig met een prequel, met als titel Phobos Origins. Hierin vertel ik het achtergrondverhaal van de mannelijke deelnemers: waarom ze alles achterlieten om naar Mars te vertrekken. Er komt ook een sequel na het derde boek. Ik wil er niet te veel over zeggen. Ik hoop wel dat het in Nederland uitgegeven zal worden!

Heb je al een nieuw idee voor je volgende boek?

Ik heb altijd nieuwe ideëen en ik ben er zeker van dat er nog meer nieuwe bij zullen komen. Voor mij is dat dus geen probleem. Het is voor mij moeilijker om te kiezen welk idee ik ga uitwerken. Ik heb wel al een idee wat ik na Phobos wil gaan schrijven, maar dat wil ik nog even geheim houden.

Kun je ons wel vertellen wat het genre wordt?

Ik kan alleen zeggen dat elke keer dat ik een nieuwe serie schrijf ik een nieuw genre ontdek. Ik wil graag mezelf en de lezers verassen. Ik heb al veel genres gehad: fantasie, sciencefiction, roman, dystopia. Dus het wordt dit keer waarschijnlijk iets heel anders dan dat. Misschien wel een horror?

Wat is je favoriete boek?

Er zijn er zoveel die ik leuk vind. Ik vind bijvoorbeeld Het gouden kompas van Philip Pullman geweldig. Ik houd echt van deze trilogie. Daarnaast ben ik gek op de boeken van Tolkien en Lovecraft! Dat is het geweldige aan boeken, je hoeft niet te kiezen! Je kan elke dag nieuwe werelden en personages ontdekken!

Helaas zat onze tijd er toen alweer op! Maar we mochten gelukkig nog even een foto van hem maken. En wat denken jullie? Hij pakte gelijk zijn zonnebril. We hebben hem toen nog even één allerlaatste vraag gesteld:

Waarom heb je altijd een zonnebril op als je op de foto gaat?

Vanwege mijn slapeloosheid heb ik altijd wallen onder mijn ogen en zie ik er slecht uit. Daarom deed ik een zonnebril op. Dan zag je dit niet zo erg. Maar nu hoort het gewoon bij mijn imago.