Zadelpijn 2: Het verwende nest RECENSIE

Soms kom je van die boeken tegen waarvan je eigenlijk niet goed weet wat je ermee aan moet - zelfs nadat je het hebt uitgelezen. Het verwende nest van Liza van Sambeek was voor mij zo’n boek. Ik heb me er soms doorheen moeten ploeteren, ik heb soms gelachen en gehuild, ik heb me geërgerd en ik heb nieuwe inzichten gekregen. Maar ondanks dat alles heeft het geen blijvende indruk op me gemaakt.

Het verwende nest is de naam van het huis waar een groep vriendinnen van middelbare leeftijd gaat wonen. De dames zijn door de jaren heen heel wat levenservaringen rijker geworden - en heel wat illusies armer. Tijdens de verbouwing van hun monumentale grachtenpand speelt zich van alles af in hun levens, en in dat van hun familieleden en de andere drie dames van hun fietsclub. De zeven fietsvriendinnen noemen zichzelf de Tîtes en delen alles met elkaar - soms zelfs hun echtgenoten - wat leidt tot veel drama en hilariteit. Leven en dood liggen dicht bij elkaar voor de vriendinnen: in dezelfde week dat één van de Tîtes sterft, wordt een ander oma. Maar wat er ook gebeurt, deze vrouwen zijn vriendinnen voor het leven - en daarna.

Hoewel ik me erg op dit boek had verheugd, duurt het even voor ik in het verhaal zit. Zeven vriendinnen, ieder met aanhang, kinderen, collega’s… Dat zijn veel namen om te onthouden. Waar ik bovendien even aan moet wennen, is dat het boek over hippe vrouwen van middelbare leeftijd gaat. Als verse vrijgezel houd ik juist zo van verhalen over andere vrouwen omdat ik dan even kan wegdromen in een ander leven en mijn geloof in ware liefde weer even kan terugvinden. Bij een boek over gescheiden, ongelukkige, vreemdgaande vijftigers lukt dat toch minder goed. Maar wanneer ik me daarbij heb neergelegd en ik achterin het boek een schema ontdek met namen van de hoofdpersonages en hun belangrijkste relaties, schiet ik ineens wel een stuk makkelijker door het verhaal. Leuk is dat het boek uit zeven hoofdstukken bestaat, ieder geschreven vanuit het perspectief van één van de Tîtes. Ze volgen elkaar redelijk chronologisch op, waardoor je een volledig verhaal krijgt, maar wel vanuit zeven verschillende perspectieven. Toch haalt deze constructie ook een beetje vaart uit het verhaal: je moet je telkens aanpassen aan een nieuw gezichtspunt en je blijft grijpen naar het schema achterin.

Toch was dit alles overkomelijk geweest als mijn hart echt bij het verhaal had gelegen. Maar net als de verouderde grapjes (de eerste druk verscheen immers al in 2004 "punt.com"!) en het te ‘flitsende’ taalgebruik (“ik heb even lak aan jullie, girls, I go my way”), was dit hele boek het nét niet. Net niet grappig, net niet ontroerend, net niet indrukwekkend genoeg. Een boek dat bij mij helaas niet snel weer uit de kast gepakt zal worden.

Heb je het eerste deel Zadelpijn en ander damesleed gelezen? Ben je van plan om dit vervolg over de dames van de fietsclub te gaan lezen?