Bij Starbucks heet ik Amy RECENSIE

Bij Starbucks heet ik Amy is een verhalenbundel met korte verhalen over New York: over de stad, haar gebruiken, het leven in New York en de verschillende mensen die er wonen. Het boek is geschreven door schrijfster en columniste Els Quaegebeur, die als Nederlandse zelf naar New York geëmigreerd is.

Als ware New York (en Starbucks) fan werden mijn ogen als magneetjes naar dit boek toegetrokken. Ik droom al jaren van een leven in The Big Apple en het leek me dan ook onwijs interessant om te lezen hoe het nu écht is om als Nederlander in deze geweldige stad te wonen. Het boek geeft je veel meer details, diepgang en achtergrond van de stad en haar inwoners dan wanneer je als toerist New Yorkse bodem betreed gewapend met een Capitool-gids in de hand. Je kunt het als het ware zien als een kijkje backstage.

Het boek stelde me zeker niet teleur. Het betreffen interessante en leuke korte verhalen over The City that Never Sleeps en haar inwoners en gebruiken. Ook worden er leuke plekken, restaurants en cafés besproken, die ik zeker in mijn achterhoofd zal houden voor mijn volgende trip naar New York.

In Bij Starbucks heet ik Amy zie je New York door de ogen van Els - die zichzelf in alle drukte bij Starbucks Amy noemt, omdat Els te moeilijk wordt bevonden door de Amerikanen - maar ook door de ogen van de verschillende inwoners, de verschillende mensen, die de stad kent. Van de zwerver in het park tot aan de verschillende etnische groeperingen… allemaal krijgen ze een plekje, een stem, in het boek. Je komt leuke insider feitjes te weten, die ik vaak ook echt nog niet wist of waar ik simpelweg gewoon nog nooit over na had gedacht. Sommigen daarvan gaan ook op voor andere steden of gelden voor Amerika in het algemeen, wat het des te leuker maakte dat ik het boek net voor - en gedeeltelijk tijdens - mijn vakantie in de U.S.A. gelezen heb. Zo kwam ik bepaalde dingen ook echt tegen. Bijvoorbeeld dat ze in Amerika geen spuitdeo’s verkopen. Of dat ze nog niet helemaal gewend zijn aan het fenomeen fietsers, waardoor het vaker voor komt dat er ongelukken gebeuren. Onder andere doordat men zonder te kijken de deur van de auto opengooit. In New Orleans hingen hier allemaal waarschuwingsborden voor. Ook heb ik in één van de door mij bezochte steden een witte fiets zien staan met bloemen erop, wat dus betekent dat daar een fietser om het leven is gekomen. En dit zijn nog maar een paar voorbeelden…

Els Quaegebeur heeft een leuke schrijfstijl en de verhalen zijn interessant, met aparte invalshoeken en met humor geschreven. Bij Starbucks heet ik Amy is echter geen boek wat je achter elkaar in één keer uit moet lezen. Het is leuker om af en toe tussendoor in een aantal van de korte verhalen te duiken. Els schrijft open en eerlijk over haar ervaringen, haar gevoelens en ook haar angsten, maar toch miste ik voor mijn gevoel iets. Ik denk dat ik ook wat meer over haar eigen dromen had willen lezen, dat dat de boel nog nét iets meer had aangekleed. New York City ís tenslotte de stad van de dromers…

Voor dromerige New York-lovers is Bij Starbucks heet ik Amy zeker een aanrader!

Droom jij ook van een leven in NYC?