De vijfde golf RECENSIE

Aliens proberen het menselijk ras uit te roeien en de zestienjarige Cassie begint steeds meer te geloven dat ze daarin geslaagd zijn. Bij de eerste golf viel de elektriciteit uit, bij de tweede golf verwoestten tsunami's de kusten, bij de derde golf werd een groot deel van de mensen doodziek en bij de vierde golf stonden er stille sluipmoordenaars op, om de groep overlevenden nog verder uit te dunnen. Cassie heeft zich in haar eentje teruggetrokken, maar ze heeft een missie: ze moet en zal haar broertje Sam vinden, zelfs als dat haar eigen dood betekent. Daarbij krijgt ze onverwachts hulp van de mysterieuze Evan. Cassie weet alleen niet of ze hem wel kan vertrouwen, want als de afgelopen maanden haar iets hebben geleerd is het wel dat iemand vertrouwen zomaar eens kan leiden tot je dood. En dan is er nog die raadselachtige vijfde golf: wat is die toch?

 

Ik wilde steeds maar doorlezen in dit boek. De overmijdelijke confrontatie wordt steeds duidelijker voelbaar. In de eerste helft zijn er behoorlijk wat flashbacks naar de vorige golven, waarbij Cassies familie nog leefde, waardoor je nieuwsgierig wordt naar de manier waarop ze gestorven zijn (want nu is ze nog maar in haar eentje en ze vertrouwt niemand).

 

De schrijfstijl is af en toe wat 'simpel' (sommige paragrafen kwamen een beetje op me over als boodschappenlijstjes vanwege de grote hoeveelheid opsommingen), maar dat vergeef je Yancey omdat je alles zo voor je ziet. Kortom: beeldend geschreven. Grote plus!

 

Ik was een beetje in de war toen er voor het eerst van perspectief werd gewisseld, want op dat punt zit je al helemaal in Cassies hoofd en verwacht je ook eigenlijk niet dat er nog iemand anders aan het woord zal komen. Ook wordt er niet aangegeven wiens point of view het is, wat op zich niet erg is, ware het niet dat de schrijfstijl bij alle perspectieven bijna helemaal hetzelfde is en het dus in het begin van ieder hoofdstuk erg lastig te bepalen is door wiens ogen je op dat moment kijkt.

 

Nu dan mijn probleem met het boek. Het probleem dat het boek een hartje heeft gekost. Ik weet niet heel zeker of ik wel stuk ben van het idee dat de aliens het menselijk ras zo'n beetje sinds het begin der tijden hebben gevolgd, maar in die tijd blijkbaar niet hebben bedacht dat gevoelens toch wel heel belangrijk zijn. En waarom gaan ze zo voorzichtig te werk? Zo, dat was de on-spoilerigste manier die ik kan bedenken om het te formuleren.

 

Verder: awesome boek, leest als een trein. Zorg dat je eerst al je huiswerk, afwas, strijkwerk en andere geplande klusjes hebt gedaan, want vanaf het moment dat je begint met lezen zit je aan het boek vast tot het uit is. Dus verdorie, Yancey, waar blijft deel 2?

Kan jij ook niet wachten op het volgende deel?