Recensie: Farabel RECENSIE

Farabel is ergens in de dertig en verlangt naar iets anders, iets nieuws. Ze kan niet geloven dat haar leven is zoals het hoort te zijn en zoekt naar een nieuwe lotsbestemming. Al snel herinnert ze zich de verhalen van haar vader over Afrika, de magie, de onsterfelijkheid. de Hoorn des Overvloeds. In het pure, primitieve en vooral echte Afrika denkt ze dichter bij haar mens-zijn te kunnen komen en het mysterie van een gelukkiger leven te kunnen ontrafelen.

Farabel wordt omschreven als een modern sprookje en dat begint natuurlijk al bij de naam van de hoofdpersoon. Farabel is een bijzonder en waarachtige naam voor een hoofdpersonage en zeer prettig om als lezer telkens in je op te mogen nemen. De roman gaat daarnaast over eenzaamheid en verlangen en dit laat de auteur mij dan ook duidelijk voelen. Met simpele bewoordingen weet hij mijn aandacht bij het verhaal te houden en lees ik mee met de speurtocht van de heldhaftige Farabel, die buiten de muren van haar vakantieresort op zoek gaat naar het echte Afrika.

Wat ik moeilijk vond was de gefragmenteerde manier waarop Marco Kunst dit verhaal tot mij liet komen. Daarnaast was het hoofdpersonage zo druk in haar hoofd dat ik er zelf ook onrustig van werd. Natuurlijk is het een pluspunt dat Kunst deze emoties bij mij los weet te maken, maar ik vond het niet erg prettig. De maalstroom aan gedachten van Farabel gaven mij hetzelfde gevoel als dat je ’s nachts wakker ligt en niet kunt stoppen met malen over onzinnige dingen. Dit lijkt het personage de hele dag te doen. Het einde van het boek is erg onvoorspelbaar, net als het complete verhaal.

Je zou Farabel daarom ook wel kunnen beschouwen als een puzzel met woorden, net zo kunstzinnig als de achternaam van de auteur.

Heb jij het boek gelezen? Wat vond je ervan?