Recensie: Amberwoede RECENSIE

Alex Morris vlucht van haar verleden en alle mensen die om haar geven in Londen, dus accepteert ze een baan op een speciale school in Edinburgh. De klasjes zijn klein, maar onhandelbaar. Vooral één groep werpt veel hindernissen voor Alex op. Met deze lastige jongeren besluit ze Griekse tragedies te gaan behandelen. Pas als het te laat is, beseft Alex dat de leerlingen de tragedies wel heel serieus nemen – en dat ze haar leven ook iets te interessant vinden.

Amberwoede is een van de boeken die me de afgelopen tijd het meest is bijgebleven. Of het komt door de vreselijke omstandigheden waaronder Alex uit Londen is weggevlucht, door de depressieve en grijze setting van het verhaal of door de intrigerende personages, weet ik niet, maar het liet me niet los.

Zelf was ik heel enthousiast over dit boek, maar een vriendin van me heeft het gelezen en die was er niet erg kapot van. Dat kwam vooral door het trage begin, wat het lastig maakt om goed in het verhaal te komen. De opbouw van het boek gaat langzaam. Je krijgt allemaal kleine belangrijke brokjes informatie, maar ze worden verpakt als alledaagse situaties, waarvan je als lezer misschien in eerste instantie denkt: ‘Waarom is dit nu zo interessant om te beschrijven?’

Als je houdt van boeken waarin veel actie en romantiek zit en waarin de hoofdpersoon van hot naar her moet rennen om een probleem op te lossen, is dit mogelijk niet jouw kopje thee. Tijdens het lezen ontrafel je Alex’ verhaal stukje bij beetje en leer je ook de probleemjongeren steeds beter kennen.

Wat ik vooral heel knap vond is dat veel dialogen in het boek juist bestaan uit wat níét gezegd wordt. Er is constant een onderhuidse spanning en aan de opbouw van het boek merk je ook dat er iets ergs gaat gebeuren, maar wát dat is ontdek je pas laat in het verhaal. De schrijfster heeft mij tot de laatste bladzijde kunnen boeien.

Heeft de schrijfster jou ook tot het eind kunnen boeien?