Recensie: Achterland RECENSIE

De moeder van Emma streeft naar perfectie. Ze laat niets aan het toeval over. Van de twee zorgvuldig gerangschikte kiwi's op de fruitschaal tot de manier waarop de jassen aan de kapstok hangen: pas als zij er hoogstpersoonlijk voor heeft gezorgd, is het in orde. Emma is niet perfect. Alles wat zij opruimt of afwast, doet haar moeder nog eens over. Van gezelligheid is bij hen thuis geen sprake. Appeltaart bakken of een verjaardagskaart uitkiezen: alles is een beproeving, een opgave. Terwijl Emma hunkert naar goedkeuring en liefde, overheerst slechts één gevoel: niet goed genoeg zijn, nooit. Op een dag, als haar moeder door het lint gaat vanwege een vermiste schaar, kan Emma er niet meer tegen. Ze ontvlucht het huis en wordt als vanzelfsprekend opgenomen door de chaotische familie van haar vriend. Hoewel haar moeder schittert in afwezigheid en geen enkele poging doet om contact op te nemen, is en blijft zij de hoofdpersoon in Emma's leven.

Achterland is heel beeldend geschreven. Je ziet bijna voor je hoe Emma's moeder alle verjaardagskaarten in de prullenbak gooit omdat ze niet bij het interieur passen of alle stukjes komkommer in even dikke plakjes van anderhalve centimeter snijdt. Je voelt de bedrukte stemming in het smetteloze huis, je begrijpt hoe erg Emma op eieren loopt, elke dag weer. De hoofdpersoon is een emotioneel zwaar beschadigde studente, die tot haar schrik steeds meer van zichzelf ontdekt in de meest belangrijke en tegelijkertijd meest verafschuwde persoon in haar leven. De eenzaamheid is voelbaar op elke bladzijde, erg knap gedaan. Enig minpuntje: de dichterlijke schrijfwijze die je in het begin het verhaal inzuigt, begint na een tijdje te vervelen.

Wat vind jij van de dichterlijke schrijfwijze?