Recensie: Het Programma RECENSIE

Sloane is een pubermeisje zoals vele anderen. Ze heeft een hekel aan school, kan opstandig zijn tegen haar ouders en is tot over haar oren verliefd. Op James, de vriend van haar overleden broer. De omgeving waarin ze leeft is echter verre van normaal. Onder jongeren heerst een epidemie, één die ervoor zorgt dat de tieners met bosjes tegelijk zelfmoord plegen. Waarom ze het doen weet niemand, maar er is wel een behandeling voor: Het Programma. De mensen die meedoen beginnen met een schone lei, maar ook hun herinneringen zijn verdwenen. Uit angst om opgenomen te worden, durft Sloane haar gevoelens niet meer te tonen. Maar is dat genoeg om Het Programma te ontlopen?

 

Na het lezen van de achterkant was ik meteen enthousiast. Het zag ernaar uit dat dit een origineel verhaal zou worden. Totaal anders dan boeken als De Hongerspelen en Divergent, en daar snakte ik naar. Toch kwam ik maar moeilijk in het verhaal. De schrijfstijl sprak me totaal niet aan. Ik vond de zinnen te lang, het was veel te langdradig en het pakte me jammer genoeg niet.

 

Daarbij kwam dat ik me totaal niet in kon leven in de personages. Neem nou de vriend van Sloane. Ik had het gevoel dat het een oppervlakkige jongen was die niks om Sloane gaf, terwijl de schrijfster toch echt over wilde laten komen dat ze een geweldige en gepassioneerde relatie met elkaar hadden. Ik voelde het gewoon niet.

 

Hoewel het verhaal nog vaak voortkabbelde zonder verrassende wendingen, bleef het wel origineel, en dat was heel waardevol. Hoe verder het eind van het verhaal naderde, hoe spannender ik het vond. Het eindigde niet zoals ik had verwacht, en dat was iets goeds. Was het verhaal toch niet zo voorspelbaar als ik dacht! Tijdens het dichtklappen van het boek was ik die schrijfstijl en de langdradigheid helemaal vergeten, dit was gaaf! Ik ben zeker van plan om deel 2 te lezen.