Recensie: Geest RECENSIE

'Geest' is het tweede deel uit de Friday Harbor-serie van Lisa Kleypas, welke overigens prima losstaand te lezen is. Eerder las ik 'Zus' het eerste deel en was niet enorm onder de indruk. Maar autistische boeknerd als ik ben, wil ik dan toch de andere delen ook gelezen hebben. En tot slot, de omslag blijft pochen dat Lisa Kleypas New York Times bestseller auteur is dus ik geef haar het voordeel van de twijfel. 

 

'Geest' vertelt het verhaal van Alex en Zoe. Alex is de jongste broer van Nolans, waar we ook in 'Zus' over lazen. Alex  zijn huwelijk is zojuist op de klippen gelopen en net als zijn ouders heeft hij de neiging om naar de fles te grijpen. Alex is verbitterd, nors en gelooft niet in de liefde. Zoe daarentegen is optimistisch, vrolijk en geliefd bij alle eilandbewoners. Haar kookkunsten zijn op het hele eiland bekend. Zoe is opgevoed door haar oma en als deze wordt getroffen door een beroerte en erger wordende dementie besluit Zoe nu voor haar oma te gaan zorgen. Alex is aannemer en heeft zes weken de tijd om het oude vakantiehuisje van Zoe's oma op te knappen alvorens ze er gaan wonen. Alex wordt bezocht door een geest. Een jongeman die zich niet herinnert hoe hij gestorven is en beide heren vragen zich af waarom ze aan elkaar gekoppeld zijn. De geest moet gaan en staan waar Alex ook staat. Langzaam groeit bij beiden het besef dat ze van elkaar kunnen leren en de sleutel van het mysterie van de geest ligt tussen Zoe en Alex.

 

In het begin was het wel even schakelen; al vrij snel in het verhaal begint er een geest tegen Alex te praten en het duurt even voordat ik daaraan gewend ben. De schrijfstijl van Lisa Kleypas is vlot, leest makkelijk weg en de intieme scenes zijn beeldend. In tegenstelling tot het eerste deel had ik ditmaal een stuk minder moeite met de gebruikelijke clichés (ze zijn nog altijd aanwezig, dat wel) want het verhaal neemt je mee, zet je aan het denken en heeft meer diepgang dan het eerste deel. De magie lijkt dit keer in de kookkunsten van Zoe te liggen en integreert mooi in het verhaal. Het boek weet me te boeien en ontroeren. Als deze stijgende lijn zich voortzet naar het derde deel, vind ik het veelbelovend.