Recensie: De bron RECENSIE

De Bron is het debuut van Catherine Chanter en wordt direct in twaalf landen uitgebracht. Het vertelt het verhaal van Ruth die met haar man, na een schandaal in de stad, naar het platteland vertrekt om hun droom te verwezenlijken; een prachtige boerderij genaamd De Bron. In heel Engeland heerst een zeldzame droogte maar op De Bron regent het en bloeit alles voluit. Het lijkt een paradijs maar algauw blijkt het een vloek om anders te zijn dan de rest van het land. Ruth wordt beschuldigd van hekserij, de dorpelingen zijn boos en van heinde en verre komen er mensen naar De Bron om dit fenomeen te zien en de poort wordt hermetisch gesloten van de buitenwereld met een dikke poort en politiebewaking. Angie, de dochter van Ruth, komt met haar hippie-vrienden en zoontje Lucien een zomer op het erf om mee te helpen  en laat De Zusters van de Roos binnen die ook een plekje op het erf bemachtigen in drie caravans. Ruth raakt steeds meer in de ban van deze Zusters van de Roos die beweren dat Ruth de uitverkorene is en langzaam raakt Ruth de grip op haar leven en De Bron kwijt. Totdat Lucien dood wordt gevonden in de vijver die de Zusters de oerbron noemen en Ruth zelfs aan haar eigen onschuld begint te twijfelen...

 

De Bron begint te vertellen op het moment dat Ruth in gevangenschap met bewakers op de Bron haar straf moet uitzitten. Ze is depressief, verward en eenzaam. Al meteen wordt duidelijk dat er iets vreselijks is gebeurd en afgewisseld met het heden en het verleden wordt het verhaal vertelt van wat zich allemaal op De Bron heeft afgespeeld. Het verhaal is fascinerend en zit goed in elkaar. De thema's zijn helder; zingeving, moederschap, waanzin... De setting is bijzonder; een prachtige weelderige boerderij binnen een verdord en wanhopig land. Hoewel het verhaal origineel is en het taalgebruik met moment prachtig is, is het een hele kluif om doorheen te komen. Ik kan me moeilijk verplaatsen in Ruth en begrijp de keuzes die ze maakt niet. Daarnaast zijn er alinea's waar ik niet doorheen kom omdat het taalgebruik té lyrisch is voor wat er eigenlijk wordt gezegd. Het haalt de vaart uit het verhaal en ik hik dan ook regelmatig tegen de bladzijdes aan. Uiteindelijk heb ik De Bron uitgelezen en vond ik de originaliteit en het duistere van het verhaal de moeite waard. Maar je moet wel écht willen.