Recensie: Het verhaal van iemand anders RECENSIE

Volgens de omslag van dit boek zou Het verhaal van iemand anders korte verhalen bevatten waarin we het leven, de dromen en de (mislukte) avonturen van twintiger Gretchen volgen: een meisje op wie je verliefd wordt of in wie je jezelf herkent. Helaas: ik ben niet verliefd geworden en gelukkig herken ik mezelf ook niet in Gretchen. Ze is zoekende, in de rouw en in de war, eenzaam, voelt zich onbegrepen en wekt de indruk erg ongelukkig te zijn. Nou hebben we allemaal wel eens periodes in het leven die niet over rozen gaan, maar bij Gretchen gaat dat toch echt wel een flink aantal stapjes verder. Zonder de schrijfster te willen beledigen, op wie Gretchen volgens de omslag lijkt, maar de hoofdpersoon van dit boekje lijkt behoorlijk de weg kwijt te zijn. 

 

Het is fijn dat dit boek is ingedeeld in dertig korte verhalen met een vlotte schrijfstijl en qua volgorde schiet het alle kanten op: van kindertijd naar het heden en weer terug. Dat past bij het chaotische hoofd van de hoofdpersoon, en het houdt de aandacht beter vast dan wanneer het in een soort romanvorm in chronologische volgorde zou zijn geweest. Nu kun je het boek af en toe wegleggen en de toch wel zwaar op de hand zijnde belevenissen van Gretchen een beetje doseren. Het rouwen om de dood van haar vader, over zelfbeschadiging, over het hebben van Borderline, het draaiboek voor haar eigen uitvaart, instructies voor mensen die vrienden met haar willen worden: het zijn niet bepaald luchtige thema’s. Voorin in het boek staat vermeld dat 68% van de inhoud van dit boek echt gebeurd is, 32% niet, en dat het aan de lezer is om te bedenken wat onder welk percentage valt. 

 

Het boek pretendeert luchtig en vrolijk geschreven te zijn, maar dat ben ik helaas niet met de omslagtekst eens. Zelfspot heeft Gretchen wél, dat is zeker, maar niet in die mate dat ik erom moest lachen. Ze is vooral, als ik het zou moeten samenvatten, een beetje vreemd. Zo wil ze op haar eigen uitvaart o.a. graag dat een Ethiopische vrouw die ze nooit gekend heeft op en neer springt en in joelklanken uitbarst naast de Aga, precies op de plek waar zij op haar tiende altijd ging zitten wanneer ze bang was. Om maar even een willekeurige indruk te geven van de gedachtegang van Gretchen… Zelf heb ik – al zeg ik het zelf – best een groot inlevingsvermogen, maar de hersenspinsels van deze dame gingen me vaak echt te ver en vond ik soms zelfs ronduit bizar te noemen.