Recensie: Het groene pad RECENSIE

Wanneer Rosaleen Madigan aankondigt haar huis te willen verkopen, keren haar volwassen kinderen voor het eerst in jaren terug naar hun ouderlijk huis. Dan, Constance, Emmet en Hannah zijn totaal verschillend en wonen ver uit elkaar – ze zijn broers en zussen, maar zijn in feite vreemden van elkaar. Als ze na jaren weer samenkomen met kerstmis in Ardeevin, waar ze vandaan komen, blijken de onderlinge verhoudingen onveranderd sinds hun kindertijd, met hun moeder als meesteres in geestelijke manipulatie. Als Rosaleen tijdens het kerstdiner opeens verdwijnt, zet dat alles op scherp.

Het boek is opgedeeld in twee delen: het begint in 1980, wanneer Rosaleen zich dagenlang terugtrekt in haar slaapkamer nadat Dan heeft medegedeeld dat hij priester wil worden. Daarna volgen we de kinderen met sprongen in de tijd naar hun volwassen leven. Dan is verloofd met een man in Toronto, Constance voelt zich opgesloten in haar leven als huisvrouw en moeder. Emmet probeert de wereld te redden maar heeft het gevoel dat hij altijd faalt. Hannah droomde van een carrière als actrice maar verliest zich nadat de grote doorbraak uitblijft in drank. Het tweede deel van het boek speelt zich af in 2005 en beschrijft de thuiskomst van de vier kinderen met kerstmis, waar het verhaal tot een climax komt.

Het verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Dan, Constance, Hannah, Emmet en Rosaleen.  Naast de perspectiefwisselingen maakt het verhaal grote tijdsprongen, wat resulteert in een vrij gefragmenteerde roman. Hierdoor leer je de personages nergens echt kennen. Het groene pad is geen chicklitroman maar een indringende roman over een bijzondere Ierse familie.