Recensie: Het huis van de vroedvrouw RECENSIE

Wanneer je het boek Het huis van de vroedvrouw in handen krijgt, kun je niet om de indrukwekkende omslag heen. De afbeelding van de vrouw geeft de indruk dat het een zelfstandige, onafhankelijke vrouw is. Ze is nergens bang voor, zelfs niet voor het donker. De hele afbeelding straalt kilte uit, maar de lantaarn die ze vasthoudt zorgt voor warmte en toont vastberadenheid. Kortom: de omslag creëert de perfecte sfeer voor het lezen van dit boek.

Het verhaal gaat over de vroedvrouw Patience Murphy aan het begin van de twintigste eeuw. Ze woont op een kleine boerderij midden op het platteland van West-Virginia. Dat ze alleen woont zorgt al voor veel argwaan in haar omgeving. Patience is niet zoals alle andere vrouwen in die tijd. Zo is ze bijvoorbeeld niet bang om haar mening te geven of om voor zichzelf op te komen. Als ze wordt weggeroepen voor een bevalling, twijfelt ze geen seconde. Zelfs als ze weet dat de patiënt geen geld heeft om haar te betalen. Maar Patience vindt haar werk te mooi om op te geven.

Je kunt direct merken dat Patricia Harman zelf ook vroedvrouw is aan de hand van de beschrijvingen van de bevallingen. Elke bevalling en elke situatie is anders en het beschrijven van deze spannende momenten kan alleen door een professional zijn gedaan die hart voor haar werk heeft. De liefde voor het vak springt eruit in deze passages.

Maar het verhaal is meer dan alleen de bevallingen. Aanvankelijk fladdert het verhaal alle kanten op. Er wordt regelmatig een korte uitstap gemaakt naar het verleden. Het is niet precies duidelijk wat er in het verleden met Patience gebeurd is. Daardoor lijkt het in het begin een onsamenhangend geheel waar je moeilijk in kunt komen. Maar als je je gewoon laat leiden door het verhaal, kom je er vanzelf steeds meer in.

Harman heeft een prachtige beschrijvende stijl en gebruikt mooie, korte zinnen. Je waant je in het prachtige platteland van Amerika, maar met zijn verraderlijke winters kan je je voorstellen dat het leven daar erg zwaar moet zijn geweest. De hoofdstukken zijn kort en creëren tempo in het verhaal, wat erg prettig leest.

Mijn favoriete gedeeltes waren verhalen van de verschillende vrouwen waarvan Patience de bevalling begeleidt. Harman geeft een uniek kijkje in het leven van een vroedvrouw aan het begin van de twintigste eeuw zonder het te romantiseren. Want het leven voor Patience is zwaar. Ze staat er alleen voor en heeft weinig tot geen geld. Maar Patience heeft ook een duister verleden wat ze af en toe licht laat doorschemeren en dat prikkelt je om verder te lezen.

Het huis van de vroedvrouw is een heerlijk verhaal en de simpele maar mooie schrijfstijl zorgen ervoor dat je wordt ondergedompeld in het Amerika aan het begin van de twintigste eeuw. Je vliegt zo door de ruim 400 bladzijdes heen. Een genot om te lezen.

Tags: boekrecensie, Het huis van de vroedvrouw, Patricia Harman, recensie, roman

Het huis van de vroedvrouw

Bestel nu

Auteur:
Patricia Harman
Verschenen:
22 september 2015
Uitgave:
ISBN 9789402703009
Uitgever Harper Collins
420 pagina's
Uitgever:
Harper Collins
Genre:
Roman

Onze waardering:
Members waardering:

(0 stemmen)
Omschrijving:

Na een bewogen tijd probeert vroedvrouw Patience Murphy een nieuw leven op te bouwen op het platteland van West-Virginia, waar ze een kleine boerderij heeft geërfd. Geld heeft ze niet, net zomin als de door de crisis geteisterde families die haar hulp zoeken omdat ze de dokter niet kunnen betalen. Patience zet alles op alles om te helpen. Al improviserend, soms met de moed der wanhoop en op de raarste plekken brengt ze kinderen op de wereld. Toch wordt ze met wantrouwen bekeken: ze is een vrouw die zich niet conformeert, die in haar eigen levensonderhoud voorziet en die niet bang is om voor haar mening op te komen. De enige gelijkgestemde is de plaatselijke veearts. Ze blijft vechten tegen vooroordelen en wantrouwen - eerst alleen, later met hulp uit onverwachte hoek. En elke keer als ze een pasgeboren baby in haar armen houdt, weet ze dat ze nooit zal opgeven. Al komt het gevaar wel heel dichtbij...”