Recensie: Wildcards RECENSIE

Nadat er in 1946 een buitenaards virus boven New York werd losgelaten stierf negentig procent van de bevolking, muteerde negen procent in ernstig misvormde monsters, de zogenaamde Jokers, en kreeg één procent superkrachten: de Azen.

Jaren later komt er een realityprogramma ‘American Heroes’ dat draait om deze Azen. Het programma is een wedstrijd om erachter te komen wie de beste Aas is: wie is de echte American Hero? Achtentwintig Azen doen mee aan het programma en gaan de strijd met elkaar aan om als winnaar over te blijven en zo een miljoen dollar te winnen.

In ‘Wildcards’ wordt er gewerkt met wisselende personages en perspectieven. De lezer maakt de afvalrace vanuit het perspectief van meerdere van de deelnemers mee. Vooral Jonathan Hive is een terugkomend personage; meerdere hoofdstukken zijn vanuit zijn perspectief geschreven. Hij is journalist en hij doet mee aan het tv-programma om zijn blog een boost te geven. Jonathans ‘Aaskracht’ is dat hij in een zwerm bijen kan veranderen en zo bijvoorbeeld mensen kan aanvallen en goed het overzicht kan bewaren.

In Amerika zijn er inmiddels al meerdere delen in de Wildcards boekenserie verschenen. Het Wild Cards universum werd al in de jaren 80 bedacht, en is gecreëerd door fantasy- en sciencefictionauteurs die samen een universum en personages begonnen te verzinnen. Deel één ‘Wildcards. Het spel der spellen’ is geschreven door negen auteurs. De auteurs hebben allemaal hun eigen schrijfstijl maar het boek vormt toch een geheel door de overkoepelende redactie van George R.R. Martin en Melinda Snodgrass.

Jammer is dat het wildcardvirus niet echt toegelicht wordt. De flaptekst geeft je daarover enige informatie: dat een buitenaards virus de oorzaak was voor de mutaties in het DNA van mensen en dat het virus na de Tweede Wereldoorlog toesloeg. Informatie over de zogenaamde Jokers en hoe de wereld er nu uitziet komt in het boek beetje voor beetje, maar het voelt gek dat in het boek verder niet meer van de historie rondom het wildcardvirus wordt uitgelegd.

Ook alle perspectiefwisselingen komen de helderheid van het boek niet ten goede. Van sommige personages krijg je maar één enkel hoofdstuk te lezen en omdat sommige personages maar zo kort in beeld blijven is het moeilijk om echt met ze mee te leven en voelen ze nog wat tweedimensionaal. Toch weet het verhaal te overtuigen. De bindende hoofdstukken van Jonathan Hive kenmerken zich door een prettig, grappige schrijfstijl.

De overgang van de verhaallijn van het spel American Heroes naar een tweede verhaallijn van de oorlogssituatie in het Midden-Oosten, waar de Azen aangevallen Jokers te hulp schieten, kwam wat abrupt en voelde wat ongeloofwaardig aan. Maar uiteindelijk is ook de situatie in Egypte spannend en blijft het boeien. 

‘Wildcards’ wist niet direct te overtuigen zoals de ‘Game of Thrones’ boeken van George R.R. Martin doen, maar het is zeker een interessant concept en ik ben benieuwd naar de volgende boeken!