Recensie: Het glazen huis RECENSIE

Op de kade van een Deense haven ontmoeten zeven kunstenaars en wetenschappers elkaar. Ze kregen een verblijf aangeboden op het onbekende eiland Stormø waar ze een maand lang ongestoord mogen werken aan hun project. Het eiland ligt erg afgelegen, heeft vaak last van hevige regenval en moderne communicatiemiddelen werken er niet, waardoor de gasten niet meteen met een geruststellend gevoel aan hun verblijf beginnen. Het huis waar ze verblijven is bovendien helemaal van glas gemaakt waardoor iedereen elkaar constant in het oog kan houden. De locatie en de woning zelf zorgen meteen voor ongerustheid, maar ook de vijandige houding van de gasten tegenover elkaar maakt het niet gemakkelijker.

Het glazen huis van Leonora Christina Skov is één grote flashback naar een onheilspellend verblijf op een mysterieus eiland waarbij er regelmatig iemand iets overkomt en de stress van de personages steeds groter wordt. Langzaam blijkt dat er een onderling verband is tussen hen, maar dat wordt slechts met mondjesmaat onthuld. In dit boek is het niet zozeer de verdwijning van bepaalde personen die spanning oproept, maar de onwil om open kaart te spelen met elkaar en de gemoedsgesteldheid van de gasten.

Auteur Leonora Christina Skov schreef reeds meerdere boeken. Het zijn vooral romans, maar ze waagde zich ook een keer aan een kinderboek. Ze is actief als columniste en literatuurcritica en is regelmatig te zien in verschillende Deense televisieprogramma’s. Ze woont in Kopenhagen en dat is eveneens de setting die ze gebruikt als achtergrond voor een aantal personages. Ze smokkelde ook haar eigen afstudeerscriptie het boek in door één van de mannen in het boek aan een onderzoek over Frankenstein te laten werken.

Het glazen huis houdt het midden tussen een roman en een psychologische thriller. Het laat zich niet zomaar in een hokje duwen. De personages zijn degelijk uitgewerkt en komen goed uit de verf. Ze zijn menselijk, hebben kleine kantjes en verborgen trekjes. Hier en daar laat Skov een steekje vallen door bepaalde motieven onderbelicht te laten en zich te beroepen op een paar stereotypen. Het verhaal blijft echter goed overeind en weet te intrigeren. In Het glazen huis neemt de beklemmende sfeer het naadloos over van de gebeurtenissen. Dit boek lees je niet om te achterhalen wie de dader is, in feite zelfs niet voor hoe de verhaallijn in elkaar zit, wel voor het waarom en de complexiteit van de mogelijke leugens. De auteur geeft niet om sympathieke personages en belicht verschillende perspectieven zonder een duidelijke positie in te nemen. Op het einde vraag je je alleen maar af welke waarheid de juiste is en in hoeverre die rust op de subjectiviteit van de perceptie.