Recensie: De vintagewinkel RECENSIE

Amanda Rosenboom is eigenaresse van een vintage kledingzaak in East Village, New York. Op haar affaire met de getrouwde Jeff na, is ze best tevreden met haar leven. Wanneer Amanda op haar verjaardag oude kleding ophaalt bij een chique dame, vindt ze een oud dagboek. Het dagboek is van Olive Westcott, die in 1907 naar Manhattan verhuisde. Olive droomt ervan kledinginkoper te worden bij een groot warenhuis. Maar carrière maken was in die tijd nog niet eenvoudig voor vrouwen, zeker niet als je vader andere plannen voor je had. Amanda raakt gefascineerd door het verhaal van Olive en naarmate ze meer leest, ontdekt ze dat hun levens meer met elkaar verweven zijn dan ze had kunnen denken.

In De vintagewinkel vertelt Stephanie Lehmann het verhaal van twee vrouwen in New York. Op het eerste gezicht hebben ze weinig met elkaar gemeen. De een is een negentienjarig winkelmeisje in 1907, de ander leeft 100 jaar later, is 39 en is eigenaresse van een vintagewinkel. Tegen de levendige en dappere Olive steekt de eigentijdse Amanda in het begin dan ook nogal bleekjes af. Gelukkig wordt haar verhaal interessanter naar mate de parallellen met het verhaal van Olive duidelijker worden.

Maar eigenlijk dient het moderne leven van Amanda vooral als raamvertelling voor het verhaal van Olive. En natuurlijk voor het derde personage van De vintagewinkel: New York. Lehmann weet zowel de moderne wereldstad als de wereld van Olive knap tot leven te brengen. Het New York van 1907 is een ouderwetse wereld van standenverschillen en klassieke man-vrouw-verhoudingen, maar tegelijkertijd ook een veranderende wereld waarin mensen (moeten) gaan wennen aan elektriciteit, metro’s en auto’s. In De vintagewinkel komt New York voor je ogen tot leven, mede dankzij de oude foto’s die in het boek zijn afgedrukt.

Olive is een heerlijk personage om dit mee te ontdekken. Ook voor haar zijn sommige dingen nog nieuw en vreemd, en zo nu en dan is ze heerlijk onwetend. Maar ze doet haar best zich aan te passen aan de nieuwe wereld. “Ik staarde naar de ingang van de metro. Jarenlang had ik gelezen over het graafwerk op Fourth Avenue: dynamietexplosies, instortingen, verwondingen en sterfgevallen. Tante Ida zei altijd dat daar beneden de duivel huisde. Ik wilde dat weleens met eigen ogen zien.”

Dat Lehmann in beide verhalen voor de ik-persoon heeft gekozen, vraagt wel wat extra aandacht van de lezer. Vooral het verhaal van Olive is zo meeslepend, dat je ineens verrast kunt worden door een smsje dat dan alweer bij Amanda blijkt te horen. Goed opletten bij de hoofdstukovergangen dus! Maar dat is de moeite waard. De vintagewinkel is een heerlijk boek dat je laat wegdromen naar New York, en dat je in een ruk uitleest.