Recensie: Rosie zegt ja RECENSIE

De 38-jarige vrolijke, kleurrijke Rosie laat haar verdriet achter in Engeland om een nieuwe start te maken in New York. Ze gaat aan de slag als fulltime oppas bij een chique familie aan de Upper East Side in Manhattan. De tegenstelling tussen Rosie en haar gastgezin had niet groter kunnen zijn: de openhartige, gevoelige en ietwat chaotische Rosie versus het met zeer harde hand geleide, formele en stijve huishouden van het gezin Wilder – Bingham. Glenn, de grootmoeder van haar oppaskinderen, geeft haar alles behalve een hartelijk welkom. De rest van de familie sluit Rosie echter al gauw in hun harten, en dat is geheel wederzijds. Rosie doet haar uiterste best om, binnen én buiten de grenzen van alle regeltjes, de tweelingjongetjes Rood en Drie een leuke en leerzame tijd te bezorgen.

Aanvankelijk lijkt Rosie een hoofdpersonage in wie je je kunt inleven, ze lijkt herkenbaar voor velen en daardoor voel je je al snel met haar verbonden. Gedurende het verhaal doet Rosie echter drie dingen die, zonder al te veel te willen verklappen, best een beetje vreemd en moeilijk goed te praten zijn. Daardoor wordt het herkenbare wat minder en wordt de verbondenheid met Rosie een stuk minder. Echter, al gauw blijkt dat het helemaal niet draait om hoofdpersoon Rosie. Rosie is eigenlijk slechts een middel, een manier voor alle familieleden om zich te ontwikkelen. Elk op hun eigen manier. Grootvader Thomas kampt met angst voor de dood en de vrees dat zijn tijd er bijna opzit. Grootmoeder Glenn leert op een harde manier dat het leven niet onder controle gehouden kan worden. Hun zoon – en vader van de tweeling – Kemble worstelt met het masker dat hij al jaren draagt en durft niet zichzelf te zijn. Zijn zoon – en oudere broer van de tweeling – Teddy wordt tegengehouden door zijn eigen onzekerheid. En de tweeling, Rood en Drie… wat die twee allemaal leren van Rosie is teveel om op te noemen. Zij is hun eigen persoonlijke Mary Poppins.

Opvallend is dat de drie acties van Rosie verrassend makkelijk worden vergeven door alle familieleden. Als lezer vond ik dat eerst raar en verbazingwekkend, maar op een gegeven moment ga je steeds meer inzien dat het verhaal draait om de levenslessen van alle gezinsleden. En die levenslessen, die zijn dan weer wél herkenbaar voor veel mensen. Er komen een hoop thema’s voorbij in Rosie zegt ja, maar toch is het zeker niet té veel. Denk aan onderwerpen als ouderdom, homoseksualiteit, onvruchtbaarheid en eenzaamheid, maar ook – letterlijk en figuurlijk – de lichtheid evenals de duistere kant van het leven. Wees echter niet bang dat het een zwaarmoedig boek is, want niets is minder waar! Schrijfster Dawn French heeft met Rosie zegt ja beslist een sterke roman afgeleverd.