Recensie: De liefde en de wouden RECENSIE

De liefde en de wouden vertelt het verhaal van Bénédicte Ombredanne vanuit drie verschillende perpectieven: vanuit Bénédicte zelf, de schrijver met wie ze correspondeert en haar tweelingzus Marie-Claire. Bénédicte Ombredanne droomt van een groots en meeslepend leven, maar zit vast een in saai en liefdeloos huwelijk met tirannieke man. Ook haar baan als docente Frans geeft haar niet de voldoening waar ze naar op zoek is. Als ze een boek van Éric Reinhardt leest is ze hier zo van onder de indruk dat ze hem besluit te schrijven. Hieruit ontstaat een jarenlange correspondentie tussen hen. 

De drie verschillende perspectieven geven samen een compleet verhaal van het leven van Bénédicte Ombredanne. Het geeft ook mooi weer hoe verschillende personen een andere invulling kunnen geven aan een verhaal. Maar ook hoe de indruk van iemand gekleurd kan worden door het juist wel of niet verstrekken van bepaalde informatie. Zo weten Éric en Marie-Claire pas als ze elkaar ontmoeten wat een belangrijke rol de ander in het leven van Bénédicte heeft gespeeld. Pas aan het einde van het verhaal hebben Éric en Marie-Claire een volledig beeld van het leven van Bénédicte Ombredanne. Wat opvallend is, is dat Eric Reinhardt zijn hoofdpersonage consequent bij haar voor- en achternaam blijft noemen, alsof ze zonder dat niet compleet is. Enerzijds komt het wat vreemd over maar het lijkt ook wel te passen bij de afhankelijkheid die Bénédicte bij haar man voelt. Alsof ze zonder man en gezin geen bestaansrecht heeft.

Het duurde even om in het verhaal van De liefde en de wouden te komen door de wat trage, wijdlopige schrijfstijl van Éric Reinhardt. Maar toen ik er eenmaal inzat was het ook moeilijk om het verhaal en de sfeer weer los te laten. De somberheid en triestheid van het bestaan van Bénédicte en het uitzichtloze van haar bestaan draag je nog lange tijd na het wegleggen van het boek met je mee. Vooral ook omdat het zo moeilijk te begrijpen is waarom een intelligente en knappe jonge vrouw ervoor kiest om bij een man te blijven die haar zo ongelukkig maakt. Het verhaal van haar zus Marie-Claire aan het einde van het verhaal schept hier wel wat duidelijkheid in. Het is mooi hoe Éric Reinhardt ondanks de melancholische sfeer van het boek toch een mooi einde weet te creëren zodat de lezer met een niet al te naar gevoel achter blijft. 

De liefde en de wouden is niet het meest toegankelijke boek, maar voor wie een boek met wat emotionele diepgang wel kan waarderen is het zeker een aanrader. Zelfs al kost het wat doorzettingsvermogen om door het begin heen te komen, De liefde en de wouden is die moeite zeker waard.