Recensie: De laatste deelnemer RECENSIE

Zoo doet mee aan een nieuw realityprogramma. De bedoeling is dat ze samen met elf andere deelnemers moet overleven in het wild. Al snel wordt duidelijk dat het moeilijker wordt dan verwacht en dat de programmamakers erg ver gaan om de deelnemers tot het uiterste te drijven. Op een gegeven moment staat Zoo er alleen voor: er zijn geen groepsopdrachten meer en ze moet nu zelf zien te overleven. Dankzij haar doorzettingsvermogen en wilskracht krijgt ze het voor elkaar om te overleven en niet op te geven. Na een hele tijd komt ze een jongen tegen die haar een wel heel apart verhaal vertelt. Zoo weet zeker dat dit bij het programma hoort en dat dit de zoveelste uitdaging is die ze moet overwinnen. Toch slaat al snel de twijfel toe wanneer het verhaal van de onbekende jongen toch wel erg waarschijnlijk blijkt.

Eerlijk gezegd zag ik er in het begin steeds tegenop om het boek De laatste deelnemer op te pakken. Sommige stukken in het boek zijn namelijk ontzettend langdradig: zo duurde het vier of vijf bladzijdes lang om een konijn te villen. Daarnaast is het boek in het begin vrij verwarrend. Je leest namelijk vanuit twee perspectieven: het ene perspectief is vanuit Zoo die in haar eentje door de wildernis zwerft, een hele tijd nadat de opnames van het programma zijn geweest. Het andere perspectief is een samenvatting van de afleveringen die worden uitgezonden op televisie. Deze perspectieven vinden op een andere tijd plaats en voor alle twaalf deelnemers worden andere namen gebruikt, wat het erg verwarrend kan maken. Samen met de langdradige stukken zorgde dat ervoor dat het even duurde voordat ik het boek met plezier las. 

In het eerste hoofdstuk, hoofdstuk 0, wordt eigenlijk al duidelijk wat er mis is gegaan met het realityprogramma. Daardoor is het geen verrassing meer om het boek te lezen, maar dat maakt het niet minder leuk. Het is heel interessant om te lezen hoe dit verhaal zich ontwikkelt. Je krijgt een kijkje achter de schermen van een realityprogramma en het doet je een beetje denken aan Expeditie Robinson, maar dan niet op een onbewoond eiland maar in de bossen. Een paar keer tussen de hoofdstukken door lees je de commentaren van de kijkers van het programma, erg leuk gedaan door Alexandra Oliva. Het is een beetje te vergelijken met wat iedereen hier op Twitter zet tijdens een televisieprogramma. Je krijgt heel veel bewondering voor Zoo: haar reden (en angst) om mee te doen aan het programma, maar ook haar doorzettingsvermogen tijdens het hele programma. Ze leert ontzettend veel over zichzelf tijdens het programma en je krijgt met haar te doen. De andere personages komen telkens maar kort aan bod: het zijn er dan ook veel en je krijgt niet echt de kans om ze te leren kennen.

Ik vind het idee van het boek De laatste deelnemer echt heel sterk. Op de voorkant staat een quote die zegt dat het boek net als de Hongerspelen een pageturner is die je telkens op het verkeerde been zet, maar daar ben ik het niet mee eens. Doordat je in het eerste hoofdstuk al weet wat er gebeurt, weet je ook hoe de rest van het boek zal lopen. Je wordt dus ook niet op het verkeerde been gezet. Het idee is wel heel sterk, maar ik vond de uitvoering minder. Dit komt voornamelijk door de langdradige stukken en doordat er geen plotwending in zit. Alleen het einde maakt het nog een beetje spannend, waardoor je nog wel achterblijft met een aantal vragen. 

De laatste deelnemer van Alexandra Oliva heeft zeker indruk op mij gemaakt. De verwarring overstijgt de spanning, maar het is zeker een interessant boek dat ik me nog wel even zal herinneren.