• onze waardering

Recensie: Mensen zonder uitstraling RECENSIE

Eenzaam en alleen in een voortdenderende wereld.

Mensen zonder uitstraling: ze zijn verschrikkelijk, althans volgens de moeder van de hoofdpersoon uit de debuutroman van Jente Posthuma. Dat ze met zo’n typering het leven van haar dochter sterk beïnvloedt, lijkt niet in haar op te komen. Wanneer heb je uitstraling? Wat moet je ervoor doen? Veel en het lijkt dat het nooit genoeg is. Jente Posthuma heeft een indrukwekkende debuutroman geschreven met Mensen zonder uitstraling.

Als dochter van een mislukte, gefrustreerde en ontevreden actrice en een vader die van alles ziet behalve hetgeen recht onder zijn neus gebeurt, valt het niet mee om ongeschonden door de puberteit te raken. Geen wonder dan ook dat de ik-persoon hevig aan zichzelf twijfelt. Haar moeder noemt zichzelf ‘mislukt’ en dan moet het wel zo zijn dat het kind ook een beetje mislukt is. “Dat is nu eenmaal zo.”

Op het ene moment doet haar moeder haar uiterste best om haar dochter op een voetstuk te sjorren. Als ze maar gezien wordt, lijkt het doel. Op het andere moment laat ze graag weten dat het mislukken van haar carrière veroorzaakt werd door de geboorte van de ik-persoon. Tel daarbij op dat de vader depressief werd na de komst van zijn dochter en je hebt voldoende ingrediënten voor een kind met een persoonlijkheidsstoornis. Een stuurloos kind, dolende in een wereld die voortdendert, omringd door mensen die zelf ook geen richting vinden. Dat de moeder vroegtijdig overlijdt, helpt dan niet echt mee om vaste grond onder de voeten te krijgen.

Posthuma zegt veel in weinig woorden en dat is precies de kracht van haar verhaal. Terloops vernemen we dat de ik-persoon in behandeling is geweest bij een psycholoog. “Het leek jaren geleden dat ik in het gekkenhuis was. In werkelijkheid waren er maar zes weken verstreken.” Zo’n constatering maakt meer indruk dan een ellenlang verslag over de periode waarin ze hulp had. Net zo confronterend is de zin: “Ik besta niet, dacht ik. Ik ben een verzinsel van anderen.” Hard, zonder opsmuk. Zo is het nu eenmaal. Laconiek.

Ontroerend is het laatste deel, waarin de ik-persoon samen met haar vader aan het sterfbed van haar moeder zit. Mooi beschreven, zonder overdreven sentiment. Wie denkt dat Mensen zonder uitstraling een tranentrekkende roman over verknipte persoonlijkheden is, slaat de plank mis. Niemand is zielig, niemand is gek, niemand verliest het respect van de lezer. Posthuma laat zien dat de omstandigheden een mens vormen en dat jonge mensen veerkrachtig zijn. Al met al is Mensen zonder uitstraling een waardig debuut.

Mensen zonder uitstraling

  • Auteur:

    Jente Posthuma
  • Verschenen:

    12 september 2016
  • Uitgave:

    ISBN 9789025444143
    Uitgever Atlas
    176 pagina's
  • Uitgever:

    Atlas
  • Genre:

    Roman
  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (0 stemmen)
  • Omschrijving:

    De stuurloze hoofdpersoon van Mensen zonder uitstraling leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder en blijven vader en dochter over.

Meer info

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • De leukste Harry Potter-cadeaus

  • Gedoe rondom de Divergent tv serie: Shailene Woodley stapt op

  • Recensie: The Night Manager - de ideale vijand

Zoek in artikelen