Recensie: Pluk de dag RECENSIE

Voor de buitenwereld lijkt het alsof Stephanie het perfecte leventje heeft: getrouwd, drie kinderen en geen geldzorgen, maar schijn bedriegt, want de liefde is al een tijdje terug verdwenen. Wanneer haar man plotseling overlijd staat Stephanie leven op een splitsing. Moet ze de treurige weduwe blijven en iedereen laten geloven dat haar man inderdaad zo perfect was als iedereen denkt, of kan ze eindelijk haar leven beginnen zoals ze altijd al wilde. Wanneer ze op een dag Chase Taylor leert kennen, een beroemde countryzanger, maakt ze kennis met een totaal andere wereld. Zal ze er voor kiezen om mee te gaan in dit onbekende of blijft ze toch bij haar oude vertrouwde, maar saaie leventje.

Pluk de dag is alweer de 93ste roman van Danielle Steel en met dit boek laat de schrijfster weer zien dat ze het schrijven nog compleet in de vingers heeft. Het boek behoort tot het genre romans, maar hier en daar zit er toch een stout tintje in verwerkt. Dit zorgt er voor dat het boek in deze tijd past en niet te zoetsappig wordt. Toch is het boek redelijk voorspelbaar, vooral als je voorgaande boeken van Steel hebt gelezen. Dit neemt niet weg dat het boek genoeg elementen bevat om toch de aandacht van de lezers te behouden.

De hoofdpersonages kunnen niet meer van elkaar verschillen dan Chase en Stephanie. Hij is een stoere country zanger vol tatoeages en met lange haren. Zij een huisvrouw met drie kinderen en een man die voldoende verdiende om regelmatig leuke tripjes te maken met hun vrienden. Toch trekken ze elkaar aan, als tegenpolen. Diep van binnen blijken ze echter niet zo veel van elkaar te verschillen. Beiden zijn op zoek naar wat vastigheid in hun leven, maar tevens willen ze allebei niet verstrikt raken in het huisje boompje beestje principe. Langzaam aan leren ze elkaar beter kennen en groeien ze naar elkaar toe. In het boek komt dan ook duidelijk het aantrekken en afstoten naar voren, waardoor er soms een andere wending in het verhaal komt.

De kaft doet vermoeden dat muziek een rol gaat spelen. Misschien kun je door het bloesje van de man en de gitaar al richting de country denken, maar verder past de kaft niet bij het verhaal. De man voorop lijkt totaal niet op Chase zoals hij in het boek wordt beschreven en hierdoor kan het lastig worden om een goed beeld te vormen. Aan de andere kant is het ook wel leuk dat de man voorop niet op Chase lijkt omdat dan je dan met je eigen fantasie een beeld kan vormen van deze stoere country zanger.

Pluk de dag is niet een boek wat tot de echte literatuur gerekend kan worden, maar het is een boek dat door een groot publiek gewaardeerd zal worden. Het zal misschien niet snel een tweede keer gelezen worden, maar het zal ook niet weggelegd worden na twintig bladzijden. Kortom het is een perfect boek om op een stormachtige dag te lezen, lekker in je luie stoel met wat lekkers er bij. Bovendien zorgt Pluk cde dag er voor dat we nog niet uitgekeken raken op de boeken van Danielle Steel.