Recensie: Verdacht RECENSIE

Een juwelier in de woonplaats van Tess, Victor, Rachel en Brahim wordt overvallen. Iedereen is ontzettend geschrokken. Zeker omdat de juwelier de vader van een medescholier is. Daarbij waren de vier vrienden een paar minuten voor de overal in die buurt aan het filmen. Ze ontdekken videomateriaal te hebben waarmee ze het onderzoek verder kunnen helpen. Tess levert de opnames af bij de politie, maar of dat nu zo'n goed idee is. Al snel wordt Tess' vader opgepakt als verdachte, en niet alleen hij wordt belaagd met beschuldigingen...  

Verdacht is weer een echt Carry Slee- boek. Zoals haar 12+-boeken die ik vroeger las;  Spijt!, Radeloos, Pijnstillers en Afblijven verslond ik. Net als in die boeken, brengt Carry Slee in Verdacht verschillende werelden samen. Centraal staan dit keer Tess, die het thuis niet zo breed heeft, en Victor, die uit een rijkeluisgezinnetje komt. Samen proberen ze hun relatie in stand te houden, terwijl ze vooral vanuit Victors familie geen steun krijgen.

Dat het soms lastig is om niet in andermans gedachtegang mee te gaan, wordt door de auteur prachtig uitgewerkt. "Hij probeert steeds zo gewoon mogelijk tegen Tess te doen, maar vanbinnen is er afstand tussen hen. Hij weet dat het niet klopt. Tess is zijn vriendin, hij moet haar geloven en dat doet hij ook, maar toch voelt hij twijfel. En dan wordt hij weer kwaad op zichzelf, omdat het niet eerlijk is."

Wat vooral leuk is aan Verdacht, is dat de lezer compleet op het verkeerde been wordt gezet. Carry Slee toont daarmee een knap staaltje schrijfkunst. Zonder al te veel te verklappen: tijdens het lezen denk je redelijk lang "voorspelbaar", maar plots is alles anders dan je dacht. De verhaallijn rondom de geheimzinnigheden van Brahim speelt daarbij ook een rol. De vraag "Heeft hij er dan iets mee te maken?" komt al snel naar boven. Hoewel deze verhaallijn de juiste spanning creëert en goed in elkaar zit, is de ontknoping zelf iets te veel van het goede en daarmee ongeloofwaardig. Is die bekende artiest echt nodig?

En dat is niet het enige minpuntje. Sommige gebeurtenissen zijn iets te toevallig. Zoals het zoekraken van de ring van Victors moeder, nadat Tess de ring van haar oma heeft verkocht. Daarbij is het personage Rachel vervelend. De personages van Carry Slee zijn altijd levensecht, maar Rachels ongeïnteresseerde houding tegenover Tess is te hevig neergezet. Waardoor het storend wordt. "'Tess, wat erg voor jullie. Ik wilde je net bellen om iets te vieren. Boy belde me, we hebben een date. Kom je vanavond even langs? Dit moeten we vieren toch?' 'Sorry,' zegt Tess, 'ik ben nu niet in de stemming.' 'Tess, je moeder vindt echt wel ergens werk. Maar jouw vriendin heeft haar eerste superdate.'"

Dat gezegd hebbende, bevat Verdacht wel veel fijne ingrediënten. Het boek neerleggen is dan ook best lastig. Denk hierbij aan spanning van "Wie is de dader?", tot "Waar houdt Brahim zich mee bezig" en "Hoe komen we hieruit?".  Maar ook humor als Rachel haar crush Boy achternagaat en vast komt te zitten in een fietsenhok. En tot slot emotie, er zijn genoeg momenten waarbij je als lezer even moet slikken. Vooral het verloren zijn van Tess grijpt je bij de keel. "Tess kijkt haar vriendin aan. Ze meent het, ze meent het echt. Ze laat haar vallen om iets wat ze niet heeft gedaan. Totaal in de war staat Tess op."