Recensie: Zonder jou RECENSIE

In Zonder jou denken Valerie en Oscar dat ze een wolk van een kindje hebben. Hun Mick met zijn knappe gezichtje is een baby om jaloers op te zijn: hij huilt niet. Alleen lacht hij ook niet, tot hij tweeënhalf jaar oud is en Valerie van de trap valt. Ze schrijven zijn plezier bij het zien van pijn eerst nog aan toeval toe, maar wanneer Mick zich ontwikkelt, wordt duidelijk dat hij aan een persoonlijkheidsstoornis lijdt die ervoor zorgt dat hij een gevaar vormt voor zijn omgeving en ouders.

Zonder jou is op twee fronten een nieuwe uitdaging voor de auteurs van het boek. Zo brengt chicklit-queen Chantal van Gastel voor het eerst een thriller uit, maar tevens schrijft ze voor het eerst met haar zusje Priscilla van Gastel. De zussen debuteren als auteursduo, maar voelen in het boek aan als één. Waar je bij een boek met meerdere auteurs soms merkt dat er een verschil is in de schrijfstijl, heb ik daar bij Zonder jou totaal geen last van. De stijl van het boek blijft zo goed hetzelfde dat het gissen is naar wie wat heeft geschreven. Af en toe lijk je wat elementen te zien die van de oudste zus Chantal kunnen zijn, die met haar chicklit-achtergrond weet hoe ze met humor moet schrijven.

Een vermakelijk detail is namelijk dat de moeder van Valerie elf katten heeft. Al die katten zijn vernoemd naar beroemde "John's", naar Valeries vader John die zijn biezen pakte nog voor ze geboren werd. Meneertje Travolta, Cleese en Cusack komen voorbij. Het oog voor detail gaat door in verhaallijnen die de kriebels over je rug doen lopen. Zo is Mick altijd bezig om plannen te smeden. Soms kom je daar een deel van te weten en begin je te vermoeden wat er zou kunnen gebeuren. Wanneer bijvoorbeeld zijn vader Oscar aan Mick vertelt dat de pootjes van een salamander weer vanzelf aangroeien, denk je al: oh nee, hij zal toch niet?..

De gedachten van Mick komen we te weten in perspectiefwisselingen tussendoor. Weliswaar in de derde persoon geschreven, maar toch heb je het idee dat je zo in Micks hoofd kunt kijken. En wat hij allemaal van plan is, is angstaanjagend. Van kinds af aan denk je dat hij vooral een nogal driftig jongetje is, maar Mick maakt een niet bepaald positieve ontwikkeling door. Je merk dat hoe ouder hij wordt, hoe enger zijn gedachtes en reacties worden. Eerst lijkt hij nog vooral vanuit zijn frustratie te reageren, maar later begint Mick er moordlustige interesses op na te houden. 

Die interesses test hij het liefste uit in huis, bijvoorbeeld wanneer hij een spin loslaat op het gezicht van zijn moeder. En dat is dan nog een van zijn minder thrillerachtige acties. Chantal en Priscilla van Gastel weten de spanning in hun verhaal op te bouwen. Eigenlijk ga je steeds meer in het verhaal zitten en ben je zowel bang als nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren. Het is fascinerend om te zien hoe ze ervoor hebben gekozen het gevaar in de thriller te laten komen van degene die juist beschermd moet worden.

Zonder jou is een thriller met gevoel. Zo heeft Valerie namelijk een onvoorwaardelijke liefde voor haar zoon. Zelfs als ze het verleden op moet rakelen om op zoek te gaan naar de origine van zijn persoonlijkheidsstoornis, stelt ze Mick altijd voorop. Ze is een echte moeder en een sterk personage, omdat ze bij haar standpunt blijft en niet op wil geven. Het zorgt voor een verhaal waar je je echt in in kunt leven. In combinatie met het (gebroken) liefdesplot van haar man Oscar, zorgt dat voor een gevarieerd boek waarin elk hoofdstuk anders is.

Het einde zag ik zo gauw niet aankomen en zorgt er toch weer net voor dat je de thriller niet meteen vergeet. Zelfs als je het niet met het einde eens bent, is dat toch goed gedaan door Chantal en Priscilla. Dat er niet meer wordt gedacht aan wat er met een meisje in het ziekenhuis is gebeurd is jammer, maar gelukkig maar één van de kleine details. De vragen die namelijk gedurende het boek bij je opkomen, worden uiteindelijk allemaal beantwoord en dat is toch wel bevredigend. 

Zonder jou is een thriller waar je bij huivert, meeleeft en warm van wordt. Je zou je van tevoren niet kunnen voorstellen dat een kijkje in het hoofd van een jongetje van twaalf zo angstaanjagend kan zijn. Het boek is het debuut als auteursduo van Chantal van Priscilla en is een geslaagde thriller geworden die je niet weg kunt leggen. Wat mij betreft mogen ze nog veel boeken samen schrijven!