Recensie: De tien schrijvers van Laura Witte RECENSIE

'De verborgen geschiedenis' van Donna Tartt wordt gezien als een literair pareltje. Daarom wekt het geen verbazing, dat verschillende nieuw verschenen titels met dit boek vergeleken worden. Of dit altijd terecht is, is natuurlijk de vraag...

'Na twee grote teleurstellingen keert Ella Milana terug naar haar geboortedorp om te gaan werken als invalkracht op een middelbare school. Nadat de lokale krant een novelle van haar heeft gepubliceerd, nodigt de beroemde schrijfster Laura Witte haar uit het tiende lid te worden van haar succesvolle schrijversgroep. Dit geeft het leven van Ella een geheel nieuwe dimensie. Op het moment dat ze ontdekt dat er eerder een tiende lid was waar iedereen erg geheimzinnig over doet, start Ella een zoektocht. De negen schrijvers laten weinig los, maar één onthult haar hun geheime 'waarheidsspel'. Ella daagt hen uit het met haar te spelen. Dat brengt de ontdekkingstocht naar de werkelijke betekenis van de schrijversgroep en Ella's rol hierin in een stroomversnelling. Niets is wat het lijkt.'

'De tien schrijvers van Laura Witte' duikt in de bijzondere en eigenaardige wereld van schrijvers. Wie bekend is met deze beroepsgroep kan wel beamen dat er soms wat eigenaardige figuren in rondlopen. Zo ook in Haazenwoude, een dorpje dat voornamelijk beroemd is geworden door de bekende schrijver Laura Witte. Deze auteur streeft ernaar talentvolle schrijvers tot successen te maken door middel van een soort eliteclub, waar een enkeling wordt toegelaten.

Opstellen van kinderen van de lokale basisschool worden bijvoorbeeld bewaard voor Laura Witte om een mogelijk nieuw talent te ontwikkelen. Er is al een gehele tijd geen nieuw lid toegelaten, maar invalster Ella krijgt de eer om met deze succesvolle schrijversgroep mee te doen. Deze elementen bieden inderdaad overeenkomsten met 'De verborgen Geschiedenis'; een elitegroep van getalenteerde mensen, geheimen, bijzondere personages en een mysterieuze verdwijning.

Jääskeläinen maakt gelijk in de eerste bladzijden al duidelijk dat 'De tien schrijvers van Laura Witte' geen standaardwerkje is dat zich in één genrehokje laat drukken. Allereerst valt het bijzondere woordgebruik op, zoals 'Ze...bezat onder andere fraai glooiende lippen en defecte eierstokken' en '...hun pennen krasten als knaagdieren op een geheime missie'. Ook schuwt de auteur fantastische elementen, zoals sneeuwbuien binnenshuis, vreemde wezens, bizarre dromen en besmette boeken niet.

De gebeurtenissen in het verhaal roepen veel vragen op: hoe kan iemand in een huis vol mensen plotseling verdwijnen? Waarom keert een groep zwerfhonden steeds terug naar dezelfde plek? En hoe komt het dat Laura Witte zelfs voor haar eigen pupillen nog steeds in mysteriën gehuld is?

Ook bevat het boek diverse thrillerelementen en worden door diverse gebeurtenissen spanning gecreëerd in het boek. Een plotselinge verdwijning, een bizar spel, vreemde gebeurtenissen en de aanwezigheid van verschillende geheimen. De personages zijn hierbij goed gekozen. Ieder heeft namelijk zijn bijzondere neigingen, geheime verlangens en unieke aspecten. En juist de geheimzinnigheid rond deze personages maken de lezer alleen maar nieuwsgierig en de loop van het verhaal onvoorspelbaar.

Ook een talentvol schrijver zijn blijkt hierbij niet gemakkelijk, omdat er altijd wel iemand is die meer talent heeft. De combinatie van deze gebeurtenissen en bijzondere personen die het boek bevolken, roept bij de lezer veel vragen op. Deze vragen worden niet altijd beantwoord, maar misschien voegt die blijvende geheimzinnigheid juist wel iets extra's toe aan het verhaal. En het einde van het boek is passend en bevat een mooie boodschap: 'Niet alles is altijd wat het lijkt.'

Alhoewel de vergelijking met Donna Tartt wel terecht is, is 'De tien schrijvers van Laura Witte' allereerst een pure 'Jääskeläinen', dat met geen enkel boek te vergelijken is. Bij het lezen van het boek is het vooral van belang om een open vizier te houden en niet al te veel waarde te hechten aan logica en verklaarbaarheid. Met dit in het achterhoofd zou je bij het lezen van dit boek weleens blij verrast kunnen worden.