Recensie: Duivelspact RECENSIE

Marijn behoort tot de categorie mensen die alles heeft. Goede baan, geld, gezondheid, geluk en... de liefde. Maar het noodlot bewijst haar het tegendeel en al snel moet Marijn een verdriet verwerken dat groter is dan zijzelf. Als ze uiteindelijk weet dit verlies een plek te geven, duikt er iemand op die haar wereld opnieuw ondersteboven kantelt. Gaat ze voor wraak en sluit ze een pact met de duivel of gaat ze voor vergeving?

Een goed verhaal met vakkundig opgebouwde verhaallijnen die je wel nieuwsgierig maken naar de afloop (en natuurlijk vooral naar het antwoord op de eeuwige vraag: 'who dunnit?'), maar dat nooit echt spannend wordt.

Duivelspact van Loes den Hollander wordt verteld door Marijn, dochter van een familie 'van goede huize'. Daar ligt het eerste pijnpunt. Wat veroorzaakt de spanningen in deze welgestelde familie? De problemen worden geleidelijk aan onthuld door vele, wat mij betreft te veel, flashbacks. Deze terugblikken zijn niet altijd duidelijk van de rest van het verhaal te onderscheiden waardoor je als lezer nog al eens een "Hè? Oh! We zijn weer terug in de tijd..." momentje beleeft. (Alsof je een film kijkt en vervolgens zonder dat je er erg in hebt naar een reclameblok zit te kijken).

"Vandaag is het vijf jaar geleden dat drie dronken vrienden mijn leven vernielden. Ik weet wie ze zijn, met wie ze zijn,  waar ze wonen. Dat moest ik te weten komen om toe te kunnen slaan als de tijd rijp zou zijn. En de tijd is rijp."  Een wraakactie als rode draad. Duivelspact is onderverdeeld in drie delen. Per deel ligt de focus op een andere hoofdpersoon; één van de drie vrienden. In alle delen wordt de verhaallijn onderbroken door flashbacks en dagboekfragmenten van Marijn. De nummering van de hoofdstukken loopt per deel, wat het verhaal niet overzichtelijker maakt. Maar de wraakactie, de rode lijn, loopt door en wordt steeds duidelijker.

Geraffineerd worden de stukjes van de puzzel vrijgegeven en je gedachten ongemerkt in een bepaalde richting gestuurd. In het derde deel volgt een, niet geheel onverwachte, wending die het alsnog verrassende slot inleidt. Een prachtig plot, met actuele gebeurtenissen. De grote kracht van Loes den Hollander is misschien wel het beschrijven van de karakters. In korte zinnen weet ze treffend en toch zeer gedetailleerd de hoofdpersonen te neer te zetten. Deze precieze beschrijvingen en de niet al te boeiende dialogen vormen tevens een beetje het manco. De nogal formele schrijfstijl werkt daar ook aan mee. Het is hierdoor vrijwel onmogelijk je te vereenzelvigen met de hoofdpersoon (of één van de hoofdpersonen). De spanning ligt bovendien niet in de voor een thriller gebruikelijke moordscènes, maar in de persoonlijke 'ontboezemingen' van Marijn. (Waarbij 'ontboezeming' typisch zo'n woord is dat de sfeer van de schrijfstijl weergeeft).

Niet voor liefhebbers van 'hard-boiled' thrillers. Maar absoluut een mooi geconstrueerde thriller (en daardoor een aanrader) voor liefhebbers van literaire verhalen.