Recensie: Sleedoorn 2 - Het teken van de zwarte dood RECENSIE

Christopher heeft een of ander middeltje tegen de Pest ontwikkeld. Hij laat het in de winkel van zijn voormalig leraar Benedictus ontploffen. Het werkt allemaal niet en Christopher komt tot de conclusie dat hij met alles aan de grond zit. Hij kan, zonder leraar, geen apotheker worden, heeft geen geld en wordt omringd door de Zwarte Dood. En dan komt Isaac met dé oplossing: een verhaal over Benedictus. Benedictus heeft Christopher iets nagelaten: 'Ik neem aan dat je de schat van je meester nog niet gevonden hebt.' Christopher moet, zoals verwacht, alle codes, geheimtalen en rebussen oplossen om in de buurt van de schat te komen.

Kevin Sands begint Het teken van de Zwarte Dood, het tweede deel in de serie Sleedoorn veelbelovend. Binnen no time trekt hij de lezer mee in het verhaal van de apothekersleerling, om hem vervolgens niet meer los te laten. Het teken van de Zwarte Dood belooft, net als het eerste deel, een spannend, avontuurlijk geschiedenisverhaal te worden.

Terwijl Christopher samen met Tom en oud-kennis Sally zijn zoektocht naar de schat start, breidt de Zwarte Dood zich uit in Londen. Elke dag vallen er meer doden en niemand kan wat tegen de ziekte doen. Tot de mysterieuze Galenus met een wondermiddel komt. Het middel geneest de zieken. Christopher biedt hem zijn winkelplaats aan, in de hoop dat hij Galenus mag helpen met het brouwen van het geneesmiddel. Galenus is echter achterdochtig en wil louter de hulp van leek Tom. Terwijl Christopher zijn teleurstelling probeert te verbergen, gaat hij op zoek naar de geschiedenis van zijn leraar Benedictus. Dan ontdekt hij, samen met Sally dat Benedictus ook op zoek was naar een geneesmiddel voor de Zwarte Dood. Hoe dichter Christopher bij de waarheid komt, hoe gevaarlijker zijn omgeving wordt. Wat is Galenus van plan? Waarom reageert Melchior zo mysterieus? Al snel moet Christopher zich met meer bezighouden dan alleen zijn leraars geheimen.

Met Het teken van de Zwarte Dood zet Sands een heel rijk historisch getint verhaal neer, dat van begin tot eind avontuurlijk blijkt. Sands laat Christopher niet alleen zoeken naar een geheime schat, maar confronteert hem ook met de gevolgen van de Pest en de gevolgen van machtsmisbruik, waardoor hij de mogelijkheid schept de lezer te vermaken én iets over de geschiedenis bij te brengen. Net als in het eerste deel situeert Sands het verhaal in Londen, waarbij hij gedetailleerd tewerk gaat. Uitgebreide omschrijvingen van de stad in rouw leiden tot een filmisch beeld en historische feiten - de pestgegevens, de geloofsovertuiging, de gedachten over kruidenmiddeltjes - vervullen de rol van verhaalbasis. Vanuit die bekende basis bouwt Sands een spannend fictief verhaal op, dat gekenmerkt wordt door een zeer aantrekkelijke schrijfstijl, een hoog verhaaltempo en diverse goedgekozen cliffhangers.

En dat fictieve verhaal zit goed in elkaar. Sands plaatst de lezer midden in een mysterieus verhaal, vol codes, geheimen en tekens, en laat hem leiden door Christopher. Die, op zijn beurt, neemt de lezer stapje voor stapje mee in zijn onderzoek. Samen met Christopher, Tom en Sally lijdt, lacht, huilt en griezelt de lezer mee.

Waar Het teken van de Zwarte Dood lange tijd een vrij logisch verhaalverloop kent, vermindert dit tegen het einde van het verhaal. Sands hanteert gedurende zijn verhaal, net als in het eerste deel van de Sleedoorn-reeks, zeer 'toevallige' elementen om zijn verhaalverloop te versnellen. Echt pijn lijkt dit niet te doen. Tegen het eind van het verhaal, echter, zet Sands het middel van de 'sprekende dode' in om het verhaal extra spanning mee te geven. Helaas maakt hij het verhaal hiermee ongeloofwaardiger en minder sterk.

Gelukkig maakt een verhaaleinde, dat verkeert in een stroomversnelling en berust op vele toevalligheden, veel goed. In alles lijkt Het teken van de Zwarte Dood op het eerste boek uit de serie. Het verhaal is net zo onverwacht, avontuurlijk en spannend. Helaas blijven ook de 'toevalligheden', waardoor ook Het teken van de Zwarte Dood net niet de volle vijf hartjes verdient.