Recensie: De chemicus RECENSIE

Juliana Fortis werkte als ondervragingsexpert voor een niet nadergenoemde geheime dienst. Op een dag stond die dienst haar plots naar het leven en sloeg ze op de vlucht. Ze wist zich goed te verstoppen en met een paar slimme zetten de huurmoordenaars die op haar werden afgestuurd te verslaan. Dan ontvangt ze plots een bericht van haar oude baas. Ze hebben haar nodig om een grote dreiging het hoofd te kunnen bieden. Juliana twijfelt. Dit zou haar kans kunnen zijn om terug te keren naar een leven zonder angst, maar het zou ook een valstrik kunnen zijn.

De chemicus is een spannende pageturner die zich afspeelt in de wereld van de geheim agenten, afgepakte levens en chemische hoogstandjes. Het is een dikke pil die door de hoofdstukken heen enkele cliffhangers op de lezer afvuurt. Dat is een slimme zet die ervoor zorgt dat er snel wordt verder gelezen, al is de afloop niet altijd even verrassend. Een paar hoofdstukken hadden best geschrapt kunnen worden, toch storen ze het globale verloop van het verhaal niet. De geloofwaardigheid is wel af en toe zoek, maar doordat het erg filmisch geschreven is, neemt de lezer dat meestal voor lief. De chemicus is niet het soort boek dat streeft naar een hoge dosis realisme, wel naar entertainment en actie. Wie eraan begint moet zich daarvan bewust zijn.

Stephenie Meyer is vooral bekend als de auteur van de Twilight-reeks over de relatie tussen Bella Swan en de vampier Edward Cullen. Daarnaast verscheen ook nog Zielen, een boek waarin een buitenaardse gastziel in het lichaam van Melanie overmand wordt door de herinneringen en gevoelens het meisje. Met De chemicus gooit ze het over een hele andere boeg. Meyer verlaat het pad van de YA en SciFi/Fantasy. Fans van Stephenie Meyers eerdere boeken zijn daardoor misschien wat teleurgesteld, al brengt Meyer het er toch echt behoorlijk goed van af. Voor haar nieuwe boek liet ze zich inspireren door personages als Jason Bourne en Aaron Cross. Ze koos echter wel voor een sterk vrouwelijk hoofdpersonage dat niet moet onderdoen voor de mannelijke figuren en wel degelijk bij de actie betrokken is.

Wat het verhaal leuk maakt om te lezen zijn de snibbige conversaties tussen Juliana en de voormalige CIA-agent die haar pad kruist. Er zit het soort humor in dat ervoor zorgt dat elke opmerking raak is, maar ook dat het compleet onduidelijk blijft wie de uiteindelijke winnaar is van het verbale steekspel. De auteur moet ook plezier hebben beleefd aan de naamgeving van haar hoofdpersonage. Hoewel ze eigenlijk Juliana heet, wordt ze door het boek heen meestal Alex genoemd of Ollie of Jesse of Ellis... .

De chemicus staat niet bol van de originaliteit en voelt erg Amerikaans aan. Meyer speelt wel met die clichés en gaat haar eigen weg met een wat paranoia en sociaal onkundig, maar intelligent hoofdpersonage. Het beperkt aantal andere personages houdt de boel overzichtelijk en goed getimed. Wie met dit in het achterhoofd en de verwachting van een goede actiethriller aan het boek begint, komt zeker niet bedrogen uit. Stephenie Meyer mag zich zeker aan een nieuwe thriller wagen.