Recensie: Vrouwe Middernacht RECENSIE

Emma Castairs wil wraak. Vijf jaar geleden, tijdens de Duistere Oorlog, zijn haar ouders op een brute wijze om het leven gekomen. De Kloof heeft uitgesproken dat de dood van haar ouders te wijten is aan Sebastian Morgenstern, maar Emma weet zeker dat dit niet het geval is. Samen met haar parabatai Julian Blackthorn moet en zal ze erachter komen wat er echt met haar ouders is gebeurd. Ondertussen begint Emma gevoelens voor Julian te krijgt, ook al weet ze dat het streng tegen de Wet is om verliefd te worden op je parabatai...

Eindelijk was het zo ver: de vertaling van Lady Midnight, Vrouwe Middernacht, was uitgekomen. Dit is het eerste deel van een nieuwe serie van Cassandra Clare over de Schaduwjagers-wereld: De Duisteren Machten. Ik keek al erg lang uit naar dit boek, omdat ik een erg grote fan ben van de Schaduwjagers-wereld. Toen dit boek bij mij op de deurmat viel, zag ik pas hoe dik het was. Veel dikker in vergelijking met de andere boeken van Cassandra Clare (op Stad van Hemelse Vlammen na). Dat beloofde veel goeds!

Van begin tot het eind heb ik volop genoten van het verhaal. Het verhaal speelt zich vijf jaar na het laatste boek van de Kronieken van de Onderwereld-serie af. Ik vond de setting waarin het verhaal zich afspeelt een groot pluspunt. Dit verhaal speelt zich namelijk af in Los Angeles, maar wel in onze tijd. Zo maken Emma, Julian en de broertjes en zusjes van Julian gebruik van computers, telefoons en kijken zij films en lezen fictieve boeken uit onze tijd. Zij proberen zich dus op zekere hoogte te mengen met onze wereld. Waarom ik dat zo leuk vind, is omdat Emma en de rest hierdoor niet helemaal aanvoelen als wereldvreemde schaduwjagers. Hierdoor  kwamen ze op mij over als gewone tieners en pubers (maar dan wel met wat extra krachten).

Daarbij lees je in dit boek over eerder voorgekomen personages uit de andere series, iets wat ik zelf super tof vond. Magnus, Jem, Clary, Jace, Simon, Isabelle en Alec komen ook voorbij in Vrouwe Middernacht. Tussen de lijnen van het verhaal door deelt Cassandra Clare de lezer mee hoe het met de personages uit De Kronieken van de Onderwereld- en De Helse Creaties-serie af is gelopen, en hoe het er met hen voorstaan. Vrouwe Middernacht is daarom echt een boek dat je pas moet lezen na de twee voorgaande series gelezen te hebben. Anders wordt er namelijk erg veel gespoilerd, wanneer je de andere series nog niet uitgelezen hebt. Emma, Julian, en de broertjes en zusjes van Julian zijn wel vrij nieuwe personages. Niet helemaal, want ze kwamen al voor tijdens Stad van Hemelse Vlammen. Maar dat was vijf jaar geleden, en binnen vijf jaar kan er veel aan je persoonlijkheid veranderen.

Als lezer maak je kennis met een stel nieuwe schaduwjagers. Ik vind het altijd spannend om nieuwe personages in spin-off-series te ontmoeten. Ik wil namelijk niet dat ze te veel lijken op de personages uit de voorgaande series, maar natuurlijk wil ik wel een band met ze kunnen hebben. Cassandra Clare heeft het voor elkaar gekregen dat ik een band heb kunnen opbouwen, met ieder personage uit Vrouwe Middernacht. Emma is een jonge vrouw die aan de ene kant erg strijdlustig en wraaklustig is, maar aan de andere kant heeft ze een hart van goud. Ze zet namelijk alles op alles om erachter te komen wie haar ouders heeft vermoord. Daarbij belooft ze de moordenaar met haar eigen handen te vermoorden. Aan de andere kant is ze nog erg zoekende in de liefde. Ze voelt dingen voor haar parabatai Julian die ze helemaal niet hoort te voelen. Oh, Julian, wat heb ik toch van je genoten! Het zou zo maar kunnen dat hij mijn nieuwe book-boyfriend aan het worden is. Aangezien zijn ouders overleden zijn, heeft Julian de taak op zich genomen om voor zijn broertjes en zusjes te zorgen. En dat doet hij zo goed! De broertjes en zusjes van Julian, Livvy, Ty, Dru en Tavvy, hebben ieder een eigen karakter. Dat karakter is erg goed uitgewerkt, waardoor je ze niet per ongeluk door elkaar haalt.

Het verhaal zelf vond ik van het begin tot het einde helemaal fantastisch. Ik was ergens een beetje sceptisch voordat ik aan het boek begon, aangezien het zo dik was. Zou het dan niet hartstikke langzaam lezen? Nee, totaal niet! Er vinden continu ontwikkelingen plaats met betrekking tot de zoektocht naar de moordenaar, waardoor het verhaal mij de hele tijd in z'n greep hield. Ja, het boek is dik. Maar naar mijn mening had er geen bladzijde, zelfs geen ene zin, uit gekund. Er staat geen overbodige informatie in, en scènes worden niet gerekt om de bladzijdes maar op te vullen.

Vrouwe Middernacht krijgt van mij vijf hele dikke hartjes. Dit eerste boek in De Duistere Machten-serie is spannend, meeslepend en het zit vol emoties. Ik moest tijdens het lezen meerdere keren mijn tranen in bedwang houden. Op naar het volgende deel!