Recensie: Schijnvrouw RECENSIE

Schijnvrouw, geschreven door Sandra Heerma van Voss, gaat over de dertigjarige Emma. Ze heeft alles wat ze wil: een baan, in huis en een vriend. Echter, niets is wat het lijkt. Emma krijgt een burn-out en de harde realiteit, een ingrijpende gebeurtenis met Kerst, zorgt ervoor dat zij haar leven eens goed onder de loep moet gaan nemen.

Het boek Schijnvrouw valt op de deurmat. Het eerste wat opvalt is de prachtige kaft, waarop een vrouw staat afgebeeld in het donker. Naast haar staat een beer, gehuld in een soort schitterende kerstverlichting. De beer straalt licht uit en daardoor licht ook de vrouw op in het donker. Wat een geweldig mooie boekenkaft is dit zeg. De symboliek van de kaft met het verhaal is heel sterk, omdat in het verhaal ook iemand hoofdpersoon Emma weer licht en energie komt brengen.

Het verhaal begint met Victorine, de moeder van Emma. Victorine die een relatie krijgt en naar Amerika gaat voor een man, maar uiteindelijk achterblijft zonder man maar met twee kinderen: Emma en Lot. De schrijver neemt ons mee in de jeugd van Emma, waarin heel kort en bondig wordt verteld hoe zij haar jeugd heeft ervaren. Later in het boek wordt duidelijk hoe haar jeugd en opvoeding haar leven van nu beïnvloeden. Het is mooi hoe de schrijver deze koppeling maakt.

Schijnvrouw gaat vervolgens verder met het verhaal van nu. Emma heeft een burn-out. Haar focus ligt vooral op haar vriend Luuk, een jongen die een tikkeltje apart is. Tussen haar familie en Luuk botert het niet zo, waardoor Emma eigenlijk meerdere levens naast elkaar leidt. Het is dan ook niet heel verrassend dat deze gammele toren van haar leven instort. Met Kerst, wanneer ze bij haar familie is, krijgt ze een telefoontje van de familie van Luuk en plots wordt alles anders.

Alhoewel het plot van Schijnvrouw bijzonder interessant klinkt, lukt het de auteur niet om de aandacht van de lezer vast te houden. Het verhaal blijft aan de oppervlakte. Ook wordt er weinig ingespeeld op de emotie van de lezer, waardoor het inleven in het hoofdpersonage Emma maar niet van de grond komt. De lezer heeft al gauw door dat Emma de controle verliest over haar leven, dat ze eigenlijk niet echt meer leeft, maar zich mee laat voeren door de stroming van andermans leven. Het beeld van een vrouw met een burn-out weet schrijfster Sandra Heerma van Voss daarin haarscherp te schetsen.

De oppervlakkigheid van het verhaal is ook terug te zien in het verloop. De lezer heeft het gevoel alle kanten op te worden geslingerd. Enerzijds heel mooi, want de schrijfstijl sluit daarmee goed aan op hoe Emma zich waarschijnlijk moet voelen. Anderzijds is het onprettig om te lezen. Het zorgt ervoor dat de lezer geen binding opbouwt met het verhaal en dat er niet echt vooruitgang in verhaal zit. Het einde is hoopvol, wat het thema van dit boek (burn-out) minder zwaar maakt. Alles wat is gebeurd heeft Emma weer licht gebracht en het verhaal eindigt dan ook met de eerste stappen van een nieuwe Emma, waarin ze opkrabbelt na haar zwarte periode.

Al met al is te zeggen dat het plot van Schijnvrouw een mooi plot is voor een verhaal. Echter, de schrijfstijl zorgt ervoor dat de lezer niet wordt geraakt, dat de lezer niet meeleeft met hoofdpersoon Emma. De diepgang blijft achterwege, wat maakt dat dit boek wat mij betreft één ster krijgt.