Recensie: Ik zie je tussen de wolken RECENSIE

Bij Lauren thuis draait alles om voetbal. Haar oudere broer blinkt uit en maakt kans om bij een bekende club te trainen. Dat bijna alle aandacht naar Dex gaat, begrijpt ze wel. Ze voetbalt zelf ook graag en heeft een vriendje. Toch zit ze niet lekker in haar vel. Op school voelt ze zich niet thuis. Ze heeft een grote mond tegen haar leraren en moet daarom verplicht naar de schoolpsychologe. Deze kent als enige Laurens grote geheim: ze snijdt zichzelf. Om alles te vergeten en even geen andere pijn te voelen. Met lange mouwen verbergt ze de sneeën en littekens. Zelfs als het dertig graden is. De psychologe stelt haar voor de keuze: vervroegd stage gaan lopen of haar ouders worden op de hoogte gesteld. Zo komt Lauren in het ziekenhuis terecht, waar ze aan de slag moet als buddy voor de doodzieke Casper. Lauren is behoorlijk ondersteboven van de situatie. Ze begrijpt niet waarom school haar zoiets heftigs laat doen. Wat weet zij nou van kanker en kinderen begeleiden? Jasmijn, een meisje van haar eigen leeftijd dat op dezelfde afdeling ligt, lijkt ook niet in Lauren te geloven. Toch overwint Lauren haar angst om Casper te helpen. Jasmijn maakt iets in haar los wat Lauren zelf niet begrijpt of niet wil weten. Wanneer durft ze eindelijk zichzelf te zijn?

Met Ik zie je tussen de wolken heeft Maren Stoffels zichzelf overtroffen. In mijn ogen is dit heftige en emotionele boek haar beste tot nu toe. De hoofdpersoon maakt een grote ontwikkeling door. Lauren is zo gewend geraakt om zichzelf te verwonden, dat ze niet goed weet hoe ze hiermee kan stoppen. Om hulp vragen doet ze heel lang niet en ze is na al die tijd een meester geworden in het verbergen van haar geheim. Het idee dat ze anders is dan haar familie altijd dacht – en zijzelf in feite ook – denkt, vindt ze heel moeilijk. En dat is precies waar Maren Stoffels heel goed in is: verhalen vertellen iemand die zich anders voelt dan anderen. Als lezer begrijp je het conflict in Laurens hoofd: de angst voor de reactie van haar ouders en broers, maar tegelijk de wens om haar eigen hart te volgen. De gebeurtenissen rondom Casper in het ziekenhuis maken dat Lauren groeit als persoon en leert haar angsten opzij te zetten voor iemand anders. Ze ontdekt dat ze Casper het beste kan helpen door niemand anders dan zichzelf te zijn. Wel zijn de ouders van Lauren nogal afwezig in het verhaal. Hoe kan het dat zij écht niet door hebben dat het slecht gaat met hun dochter? Ik hoop dat dit boek niet alleen een eyeopener is voor jonge meiden die zich met Lauren kunnen identificeren, maar ook voor ouders die de moeite nemen om Ik zie je tussen de wolken te lezen. Ik ben nu al benieuwd naar Marens volgende boek, Race. Ik kan niet wachten!