Recensie: Blind date RECENSIE

Moon is single en geniet van het vrijgezellenbestaan in Utrecht. Ze vult haar vrije tijd met daten en schrijft anoniem over deze dates op haar blog Het datingcafé. Alleen haar beste vriendin Amy is hiervan op de hoogte. Dan laat Moons werkgever Tanja, eigenaar van een investeringsbedrijf, haar oog vallen op de steeds populairder wordende blog. Ze belooft de schrijfster om Het datingcafé groot te maken. Dat bezorgt Moon niet alleen meer werk, maar ook meer fans. Eén fan stuurt haar echter wel heel angstaanjagende berichten, die ondanks Moons anonimiteit toch overduidelijk op haar persoonlijk slaan. Wie is hij en wat moet hij van haar?



De kans is groot dat je als thrillerfan wel eens van Marelle Boersma gehoord hebt. Ze won namelijk al drie keer de Crimezone Thrilleraward. Onlangs verscheen Blind date, haar elfde boek. Ook deze keer stelt Boerma een actueel thema aan de kaak: online daten. Steeds meer mensen scoren hun dates tegenwoordig via internet of apps als Tinder. Met als risico dat degene die je vervolgens in real life treft, niet degene is die je gedacht had te zullen ontmoeten. Die actuele insteek maakt dat het verhaal van Moon in Blind date levensecht overkomt. Het zou zomaar waargebeurd kunnen zijn. Dat zorgt voor een deel van de spanning in het boek, zeker voor iedereen die zelf ervaring heeft met online daten.



Maar wie een echt spannende thriller zoekt, kan Blind date beter overslaan. Ondanks een intrigerende proloog heb je als lezer lange tijd werkelijk geen idee welke kant het verhaal uit gaat. Moon heeft duidelijk iets meegemaakt in haar verleden, wat haar nog steeds achtervolgt. Boersma weet hier knap steeds iets meer over te onthullen, ook via de vertelperspectieven van beste vriendin Amy en werkgever Tanja. Maar waar alle verhaallijnen precies heen gaan, lijkt ook de schrijfster niet helemaal op een rijtje te hebben. Tanja lijkt zelfs in een heel ander soort boek te zitten dan Moon en Amy (denk Fifty Shades).

Door de wisselende perspectieven gaat Blind date van de hak op de tak. De cliffhangers aan het einde van een hoofdstuk beklijven niet bij een overgang naar een geheel andere situatie met een andere verteller. Daarnaast zijn de thrillerelementen nogal geforceerd. Boersma haalt van alles uit de kast dat van een boek een thriller kan maken. De personages spreken zelf ook regelmatig uit dat een situatie spannend is of dat een bericht op Moons blog nogal dreigend is. Maar dat gevoel van spanning of dreiging overbrengen, lukt helaas niet. En als Moons geheim langzaam aan de oppervlakte komt, begint het mysterie weer van voor af aan omdat Moon nog iets meegemaakt heeft. Een beetje vreemd anticlimax bij een heftige onthulling...



Zo valt er wel vaker een verhaalelement tussen wal en schip. Deels ligt dat ook aan het gebrek aan sympathieke personages. Moon is toch wel erg vreemd en blijkt daarbij een onbetrouwbare verteller. Met Amy en Tanja is het helaas niet veel beter gesteld. Tel daarbij op dat er ook nog eens drie bijzondere mannen een belangrijke rol spelen in het leven van de dames. Dat laat weinig ruimte over voor een goede uitwerking van de personages, noch voor de lezer zich in hen te verplaatsen. Aan het einde probeert Boersma de verschillende verhaallijnen bij elkaar te brengen in een spectaculaire slot. Maar de onverwachte ontknoping roept juist meer vragen op dan deze beantwoordt.