Recensie: Waar ik ook heen ga RECENSIE

Na het boek en de film Eat Pray Love gingen mensen net als de hoofdpersoon op zoek naar zichzelf in Italië, India en Bali. Na Wild wilden vrouwen massaal de Pacific Crest Trail lopen net als schrijver Cheryl Strayed (en later natuurlijk actrice Reese Witherspoon in de verfilming). Waar ik ook heen ga zal niet direct de massatoerist op het spoor van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella zetten. Maar het debuut van de Italiaanse Fioly Bocca inspireert toch minstens tot een stevige wandeling met veel ruimte voor afdwalende gedachten. Of, voor de wat minder sportievelingen onder ons, tot heerlijk mijmerend uit het raam staren. 

Waar ik ook heen ga vertelt het verhaal van Alma. Na een verbroken relatie trekt ze haar wandelschoenen aan voor de zware, lange tocht naar pelgrimsoord Santiago de Compostella. Haar geliefde Bruno heeft de voettocht jaren geleden al eens gemaakt. Door de route te volgen die hij ooit liep, hoopt Alma afscheid te kunnen nemen van haar droom samen met hem oud te worden. Onderweg ontmoet ze Frida, die rouwt om de dood van haar man. Ondanks dat ze geen van beiden van plan waren hun tocht met iemand te lopen, vinden ze elkaar in het delen van hun pijn, vermoeidheid en verdriet. Maar terwijl de vrouwen stevig doorstappen naar een nieuwe toekomst, komt Alma's verleden haar juist (letterlijk!) achterna.

Het zal niet verbazen dat een boek over jezelf vinden en omgaan met verlies, enigszins dromerig is. Debutant Bocca heeft voor een dergelijk verhaal precies de goede vertelstijl gekozen: wat afstandelijk en tegelijk toch indringend beschrijvend en bijna poëtisch. Ze weet met treffende beelden gevoelens over te brengen waar iedere lezer zich iets bij voor kan stellen. Denk aan 'het moment dat hun voeten over hun schaduwen struikelen' of het delen van brood waarbij de eerste uitwisseling van een glimlach het beste broodbeleg is. Bij Bocca zeggen stiltes meer dan duizend woorden en verraden gebaren complete levensverhalen.

Het klinkt misschien zweverig en is aan het begin even wennen. Toch werkt het. In Waar ik ook heen ga ga je als lezer echt met Alma mee op haar tocht langs schitterende uitkijkjes, charmante dorpjes en verfrissende beekjes. Tegelijkertijd deel je in haar en Frida's zoektocht naar hoe het verder moet met hun levens. De dagboeknotities aan het einde van de wandel-hoofdstukken zijn misschien net iets teveel van het goede. Maar wees niet bang dat de personages volledig verzanden in filosofische mijmeringen. Het verhaal van de pelgrimstocht wordt onderbroken door meer doortastend vertelde terugblikken naar het verleden. Zo leren we het vervlogen geluk en het grote verdriet van zowel Alma als Frida kennen.

Met Frida brengt Bocca ook een stukje actualiteit in het boek. Frida's man werkte namelijk voor Artsen Zonder Grenzen. Hij overleed tijdens zijn uitzending naar het door oorlog verscheurde Syrië. Daarnaast is op bijna Hitchcockiaanse wijze spanning toegevoegd. Want wat Alma niet weet, en de lezer wel, is dat Bruno haar achterna reist naar Santiago. Door het wisselende vertelperspectief weet je dat hun paden elkaar rakelings kruisen. Maar bijvoorbeeld ook dat Alma haar haar geknipt heeft en Bruno hierdoor een belangrijke tip om haar te vinden misloopt... 

Bocca snijdt in Waar ik ook heen ga grote levensonderwerpen aan, zoals liefde en vriendschap, afscheid en rouw, en zelfs de algehele zin van het leven. Dat voelt hier en daar loodzwaar door de herkenbaarheid, maar wordt tegelijkertijd luchtig opgediend met een wandeling die tot de verbeelding spreekt. Misschien zelfs iets te luchtig en poëtisch, en had het een en ander nog best wat verder uitgediept mogen worden. Maar desondanks leest dit boek als een trein en blijft het daarna nog geruime tijd naklinken.