Recensie: Amanda RECENSIE

De elfjarige Amanda komt uit een apart gezin. Haar moeder is jaren geleden vertrokken en haar vader is dood. Het enige gezelschap dat Amanda heeft is Gloria, een boa constrictor. Vastbesloten begint Amanda aan een reis naar Florida om haar moeder te zoeken. Ondertussen probeert ze de dood van haar vader geheim te houden. Maar beide zaken zijn binnen no-time wereldnieuws en zetten niet alleen Amanda's wereld, maar ook die van anderen volledig op zijn kop.

Amanda is de derde roman van Jelmer Jepsen. Het eerste dat opvalt aan het boek is de omslag; de bruingele kaft met de onvriendelijke slangenkop grijpt de aandacht. Of je het mooi vindt of niet: je kan er niet omheen.

Het verhaal zelf komt naar mijn idee erg langzaam op gang. Dat komt mede door de lange beschrijvingen die weinig aan het verhaal zelf hebben toe te voegen: "Amanda's huid hield het zonlicht altijd lang vast, alsof ze duizenden vuurvliegjes had ingeslikt die zacht onder haar vel zoemden, opzoek naar een uitweg." Daarbij worden er dan weer wel in redelijke snelheid personages geïntroduceerd, zonder dat het echt duidelijk wordt wie welke rol in het verhaal vervult.

Amanda's vader blijkt overleden te zijn. In het begin tast je nog in het duister en weet je niet hoe hij is overleden en ook niet waar Amanda hem heeft opgeborgen. Het feit dat Amanda haar eigen vader in de vrieskist heeft verstopt en haar schooljaar afmaakt alsof er niks aan de hand is, vind ik nogal vreemd en onrealistisch. Daarbij is Amanda bot, koppig en eigenwijs. Deze eigenschappen laat Jepsen goed overkomen, maar dat maakt de hoofdpersoon niet bepaald aardig.

Aangezien Amanda er makkelijk mee weg lijkt te komen om haar vaders dood al die tijd te verzwijgen, is het ook geen probleem voor haar om in haar eentje naar Florida af te reizen. Het plan is om Gloria vrij te laten in de natuur en zelf zal ze bij haar moeder gaan wonen. Alleen zit Amanda's moeder vast in de gevangenis en lijkt ze helemaal niet blij om Amanda te zien. En Amanda is nog steeds bot, koppig en eigenwijs. Maar hier laat Jepsen op een subtiele manier merken dat Amanda vooral eenzaam is en al die jaren voornamelijk is verwaarloosd. Amanda kent geen liefde. En dan ga je als lezer met heel andere ogen naar haar kijken; dat heeft Jepsen ontzettend goed gedaan.

Halverwege het boek worden de hoofdstukken verdeeld vanuit Amanda's oogpunt en vanuit het oogpunt van verschillende volwassenen waar ze mee in contact komt. Deze afwisseling is wederom een ontzettend slimme zet; het schetst de duidelijke lijn van Amanda's kinderlogica en dat van de volwassenwereld.

Wat ik ook leuk aan Amanda vind is de centrale rol van Gloria. Ze staat niet alleen op de kaft, ze is ook de sleutel van het verhaal. Jelmer Jepsen heeft subtiele details verwerkt in een bizar, onrealistisch en toch ontroerend verhaal over een meisje dat geen liefde kent, maar toch besloot een ten dode opgeschreven slang te redden en te verzorgen. Hij laat de personages goed tot hun recht komen, ook al begrijp je hun keuzes niet altijd. En dat is dan weer wél realistisch.