Recensie: Eeuwige jeugd RECENSIE

In Eeuwige jeugd krijgt Commissario Brunetti een verzoek van Contessa Lando-Continui om naar een vijftien jaar oude zaak te kijken. Het gaat om de zaak rondom haar kleindochter, die op vijftienjarige leeftijd bijna verdronk en daardoor een hersenbeschadiging opliep. De zaak werd toen als een ongeluk bestempeld maar de Contessa heeft altijd haar twijfels gehad. Haar kleindochter was namelijk doodsbang voor water en zou nooit uit zichzelf dichtbij de waterkant hebben gelopen. Er moet opzet in het spel zijn geweest, maar is iets wat zich vijftien jaar geleden heeft afgespeeld nu nog wel te achterhalen?

Eeuwige jeugd is het vijfentwintigste deel in de reeks met Commissario Guido Brunetti. Alle de boeken in deze reeks spelen zich af in Venetië, waar Donna Leon zelf sinds 1981 woont. Inmiddels is ook al bekend gemaakt dat Leon aan een zesentwintigste deel over Brunetti werkt. 

Het Venetiaanse leven, inclusief de sociale omgangsvormen en de trage bureaucratie, wordt door Leon heel sfeervol en met humor omschreven. Er is maar weinig echte misdaad in Venetië. Daarom is er ruimte om allerlei schimmige en grappige zaken binnen de politie aan bod te laten komen. Zo kan Brunetti de goede afkomst van zijn schoonfamilie gebruiken om zijn baas Patta, die hoger op de sociale ladder probeert te komen, te manipuleren. Ook is het leuk dat Patta's secretaresse signorina Elletra met haar scherpe en intelligente geest en met haar schimmige contacten belangrijke informatie vaak sneller weet te verkrijgen dan de officiële kanalen van de politie dat kunnen. 

Daarnaast is er in het boek veel aandacht voor sociale problemen die zich in de stad afspelen. Er wordt gesproken over het verschil tussen het belang van de Venetianen en Venetië. Banen worden overgenomen door nieuwe bewoners van de stad, en er is een groot tekort aan huisvesting. Naast deze sociale problemen komt ook het familieleven van Brunetti uitgebreid in beeld. Je wordt getrakteerd op omschrijvingen van heerlijk door Brunetti's vrouw Paola bereid eten, en leest over zijn opgroeiende kinderen, Chiara en Raffi. De personages in dit verhaal zijn sympathiek en het is leuk om over ze te lezen.

De verhaallijn over de heropende zaak komt echter maar langzaam op gang. Pas over de helft van het boek wordt het duidelijk dat er sprake is van een misdrijf en zelfs dan blijft de zaak nog een poos ondergeschikt aan het privé-leven van Brunetti in Venetië. Er is geen gevoel van urgentie en er wordt geen gevoel van gevaar opgebouwd. Alleen in de laatste hoofdstukken wordt het tempo iets opgeschroefd en krijgt de zaak een grotere rol.

Eeuwige jeugd draait vooral om de mooie sfeervolle omschrijvingen van Brunetti's leven in de interessante stad Venetië, want het oplossen van de politiezaak wordt helaas nooit echt spannend.