Recensie: Rumoer op Dostie RECENSIE

De jonge Marina Goemans woont met haar zus Sonja, zwager Arjaan en haar vader op de boerderij van de familie, genaamd Dostie. Jarenlang heeft haar vader hard op de boerderij gewerkt, totdat haar zus en zwager de boerderij overnamen. Haar moeder is niet meer in beeld en is slachtoffer geworden van de Spaanse griep, waaraan veel mensen na de Eerste Wereldoorlog aan zijn overleden. De familie heeft het zwaar, maar mag niet klagen. Het bedrijf draait goed en Marina is al tante van drie jonge kinderen. Toch knaagt er iets aan haar, iets waardoor ze niet de volgende stap durft te zetten om met een jongeman te trouwen, zoals van jonge meiden verwacht werd in die tijd.

In Rumoer op Dostie wordt de nasleep van de Eerste Wereldoorlog direct duidelijk. Families hebben het niet breed, maar zijn blij dat ze het hebben overleefd. Mensen blijven dichtbij huis, werken dag in dag uit en gedagen zich zoals van hen wordt verwacht. Die sombere toon wordt direct in het begin gezet. Gerda van Wageningen weet een verhaallijn uit te zetten rondom een gebeurtenis uit het verleden van Marina. Niet ver in het boek wordt duidelijk dat ze een nare ervaring heeft gehad met een jongen, waardoor Marina zich niet op haar gemak voelt bij alle jonge mannen die om haar strijden. Echter in die tijd, werd er van je verwacht om jong te trouwen. Aandacht is er genoeg, maar Marina is zelfstandig en kiest haar eigen weg. Het is interessant om te lezen hoe mannen vroeger hun best deden om een vrouw te vinden, en welke rol de familie daarin speelde. De schrijfster weet dit op een beeldende wijze, maar toch ook met lichte humor, te vertellen.

Ondanks de gebeurtenissen die in het verhaal plaatsvinden, is Rumoer op Dostie toch voorspelbaar. Zonder teveel spoilers te geven, veel verwachtingen in het boek worden later waargemaakt en de lezer kan voorspellen wanneer iets gaat plaatsvinden. Ondanks de voorspelbaarheid, waan je je op de boerderij. Je voelt de sfeer in de keuken, het hart van de boerderij, waar het grootste gedeelte van het verhaal zich afspeelt. Maar ook voel je mee met Marina en alles wat zij moet doormaken om haar droom te verwezenlijken.

De schrijfstijl is soms een beetje eentonig; zinnen zijn kort, simpel omschreven en het verhaal mist daardoor diepgang. Sommigen zullen zeggen dat het juist prettig leest, maar persoonlijk begon ik mij eraan te ergeren. Nogmaals, dit is mijn persoonlijke voorkeur.