Recensie: Dodenlijst RECENSIE

Tweehonderd studenten hebben zich aangemeld voor het Regiment en staan nu aan het begin van de laatste opdracht van de SAS-selectie, het zwaarste Special Forces-programma ter wereld. De laatste opdracht is zwaar en de verwachting is dat maar enkele studenten het gaan halen. Ze moeten kilometers lang door de bergen trekken en alleen het idee aan deze tocht is al zwaar genoeg. Maar voordat ze kunnen beginnen, worden ze overvallen door een groep mannen die een aanslag plegen op de groep. John Porter, het hoofdpersonage, overleeft dit maar net, maar zint op wraak. Samen met drie andere mannen gaat hij op zoek naar de overvallers. Ze vormen samen het Strike Team en de vier mannen werken de dodenlijst af, tot de topman alleen nog overblijft.

Chris Ryan is zelf voormalig SAS’er en schreef eerder boeken over topsoldaten. Dodenlijst is deel twee in de Strike Team-serie. Deel één, Tegenaanval, volgde John in Beiroet, waar hij koos voor het leven van een klein jongetje in ruil voor drie van zijn eigen mannen. Hij raakte hierdoor in een rokend en drinkend isolement, maar nu heeft hij een doel voor ogen: de wraak op de aanval op het Regiment. Hierdoor beseft hij dat hij de drank beter kan laten staan en dat hij helder moet blijven om deze klus te klaren. Dodenlijst gaat alleen niet veel in op de vooruitgang die John boekt, maar eerder op het afwerken van de dodenlijst.

Het Strike Team is zeker geen lief gezelschap. Het afwerken van de dodenlijst is veel werk en dit gaat zeker niet zonder slag of stoot. Chris Ryan staat er om bekend dat hij het liefst schrijft over gewelddadige en bloederige gebeurtenissen. Eigenlijk is dit ook het enige wat er gebeurt in het boek. Achtergrondinformatie wordt niet veel besproken. We weten weinig van John en de andere teamleden, over de missie en over de overvallers die op de dodenlijst staan. Toch weet Joh altijd de juiste persoon te vinden op de juiste tijd en op de juiste plaats. Dit is misschien wat ongeloofwaardig, want als lezer weet je niet waar hij deze informatie vandaan haalt. Daarnaast neemt het Strike Team geen genoegen met een simpele moord, maar martelen ze de mensen van de dodenlijst om daarna hun weg te vervolgen naar het volgende slachtoffer. Gruwelijker kan het bijna niet.

Dit is dan ook de reden dat het boek maar een simpel plot heeft. Er gebeurt niet veel met de karakters; ze maken geen of weinig groei door en eigenlijk werkt het boek nergens naartoe, buiten het afwerken van de dodenlijst. Het boek draait puur om de wraak die John te wreken heeft en om het ‘oog om oog, tand om tand' principe. Als je je hier op instelt, is dit een fijn boek om te lezen. Bevredigend, dat zeker. Maar een boek met diepgang is het niet te noemen. Het is dus geen boek voor lezers met een teer hart of voor lezers die op zoek zijn naar een informatief boek over de SAS en het Regiment. Maar als je op zoek bent naar een gewelddadig boek, dan is dit zeker een boek voor jou!