Recensie: De Johansons RECENSIE

In De Johansons maken we kennis met Annie die opgroeit in een doodnormaal arbeidersgezin. Diep vanbinnen voelt ze zich verheven boven haar familie en luistert ze liever naar de naam Anne. Als ze op een avond Daphne leert kennen, voelt ze zich aangetrokken tot de familie Johanson en ze weet uiteindelijk bij de familie binnen te komen. De vriendschap lijkt voor altijd, totdat de eerste barstjes zich beginnen te vormen. Dertig jaar later wordt al snel duidelijk dat het verleden niet zomaar kan worden losgelaten.

Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden en dit zorgt ervoor dat je je gaat afvragen wat er destijds precies is voorgevallen tussen Anne en de familie. In het begin is dit nog vrij onduidelijk, maar juist doordat er steeds wat meer informatie uit het verleden loskomt, vallen de puzzelstukjes steeds beter in elkaar. Daarnaast wordt iedere tijdsspanne ook nog eens verteld vanuit de ogen van meerdere personages. Hierdoor worden meerdere kanten van het verhaal belicht en wordt er niet meteen een oordeel geveld over de daden van een ander.

Doordat het verhaal vanuit de verschillende hoofdpersonages wordt verteld, leer je de karakters steeds beter kennen. Dit zorgt er niet alleen voor dat je begrip krijgt voor wat er gebeurd, maar het wekt ook af en toe irritatie op. Carla de Jong laat ons hier dus op een subtiele manier meeleven met de personages alsof we er zelf bij zijn.

De cover van De Johansons heeft ook aandacht verdient. Voorop zien we een jonge vrouw die zichzelf in de spiegel bekijkt en hier waarschijnlijk een totaal andere vrouw ziet dan de dochter van een arbeider. Dit beeld geeft het boek een mysterieuze, maar chique uitstraling.  De zijkant van het boek is versierd met muzieknoten die als een soort van rode draad door de bladzijden heen dansen. Dat muziek belangrijk is, wordt al snel duidelijk. De versiering op de zijkant wordt steeds vaker toegepast, maar het zorgt er dan ook voor dat je het boek regelmatig oppakt om het even te bewonderen.

Ondanks dat de schrijfster alles uit de kast heeft gehaald om een goed verhaal te schrijven, blijft het allemaal wat oppervlakkig. De personages zijn dan wel goed uitgediept, maar na 300 pagina's is er eigenlijk weinig gebeurd en zijn we enkel te weten te komen dat ook in de meest welgestelde families het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Kortom, het boek leest prettig weg en is een leuk alternatief voor tussendoor, maar verwacht niet te veel want dan kan het De Johansons weleens een tegenvaller zijn.