Recensie: De laatste roos van de zomer RECENSIE

Santa Montefiore is een Britse schrijfster die op haar negentiende één jaar in Argentinië heeft gewoond, deze ervaring en het leven daar waren twaalf jaar later de inspiratie voor het schrijven van haar eerste roman Onder de Ombu-boom.

Haar boeken zijn je vast al eens opgevallen in de boekwinkel, want ze hebben de meest kleurrijke en romantische kaften met afbeeldingen van de prachtigste landschappen. Alleen al het zien van de kaft wekt je interesse en maakt je nieuwsgierig naar het verhaal. Ondertussen heeft Santa Montefiore al zo'n negentien titels, met dito prachtige omslag, op haar naam staan en lijkt ze nog lang niet uitgeschreven te zijn. Haar meest recente uitgave is De laatste roos van de zomer het derde deel in de serie over de vrouwen van Deverill.

In De laatste roos van de zomer worden de drie Deverill vrouwen, Kitty, Celia en Bridie Doyle weer samengebracht in Ballinakelly. Bridie keert terug uit Amerika om in kasteel Deverill te komen wonen, nu ze getrouwd is met een Italiaanse graaf, maar is deze graaf wel wie hij zegt dat hij is? Kitty woont nog altijd in Ballinakelly, maar krijgt de schrik van haar leven als haar vroegere geliefde met zijn vrouw en kinderen in Ballinakelly komt wonen. Na alle gebeurtenissen in Ierland en de rest van Europa besluit Celia om terug te keren uit Zuid-Afrika om zich te herenigen met de mensen van wie ze al haar hele leven houdt.

Ik was erg benieuwd naar een verhaal van Santa Montefiore, want ik had er al vaak positieve verhalen over gehoord en werd altijd erg getrokken door de mooie kaften, maar was er nog nooit eerder aan toegekomen om iets van haar te lezen. Nu met het lezen van De laatste roos van de zomer was het dan eindelijk zover en eerlijk gezegd viel het me in het begin een beetje tegen. Er zijn erg veel hoofdpersonen met veel verschillende leefwerelden en in het begin kostte het daardoor erg veel moeite om in het verhaal te komen. Iedere keer was het weer nadenken wie ook alweer wie was en hoe alles ook alweer in elkaar zat en hoe de personen zich tot elkaar verhouden. Daarnaast heeft Santa Montefiore een schrijfstijl met redelijk lange zinnen en gebruikt ze vrij veel bijzinnen wat ook even wennen is. Het was dus met name in het begin niet echt ontspannen lezen.

Wanneer je hier eenmaal aan gewend geraakt bent en beter door hebt hoe de verschillende personen zich tot elkaar verhouden, voor mij was dit ongeveer op de helft van het boek, komt er meer samenhang in het verhaal en 'kruip' je er meer en meer in waardoor je aan het einde wilt blijven lezen en je het jammer vindt dat het verhaal klaar is.

Het verhaal neemt je mee terug naar de jaren veertig van de vorige eeuw en speelt zich af tegen een achtergrond van onrust in Ierland en Europa. Een tijd waarin elkaar het hof maken op een heel andere manier gaat dan tegenwoordig. Je kunt bij dit boek dan ook heerlijk weg dromen over het romantische glooiende landschap van Ierland, prachtige kastelen en de manier waarop de personen verliefd op elkaar worden en samen tijd doorbrengen in deze prachtige omgeving.

Ondanks dat ik even moeite had om in het verhaal te komen, zou ik toch graag nog meer van Santa Montefiore willen lezen. De vele personen en gebeurtenissen zijn op een of andere manier toch met elkaar verbonden en geven het verhaal extra diepgang en maken het verhaal daardoor juist interessant. Wel zou ik adviseren om eerst de andere delen (De vrouwen van kasteel Deverill en Als de rododendron bloeit) in de vrouwen van Deverill serie te lezen. Hierin maak je namelijk al kennis met een aantal van de hoofdpersonen, waardoor het misschien makkelijker is om in het verhaal te komen en je dus al eerder ontspannen kunt genieten van De laatste roos van de zomer.