Recensie: Mijn naam is Leon RECENSIE

Leon is negen jaar oud als zijn broertje Jake geboren wordt. Prachtig vindt hij het en de eerste tijd kijken hij en zijn moeder Carol liever naar de baby dan naar de televisie. Maar als snel komt er weer een dag waarop de depressieve en verslaafde Carol niet meer uit bed komt. Omdat Leon al gewend is voor zichzelf te zorgen, neemt hij als vanzelfsprekend de zorg voor zijn broertje over. Hij verschoont Jake, geeft hem de fles en wiegt hem in slaap. Want zo hoort het; zijn moeder, zijn broertje en hij horen samen. Maar hoe het écht hoort, daar denken ze bij de kinderbescherming toch anders over.



Mijn naam is Leon is het debuut van de Britse Kit de Waal. Wat al meteen bij het lezen van de eerste pagina's opvalt, is dat deze nieuwe auteur zich heel knap kan inleven in de belevingswereld van een negenjarige jongen. Het is misschien even wennen, die kinderlijke vertelstijl. Maar Leon steelt al snel je hart. Door zijn bijnamen voor hulpverleners van wie hij de naam niet onthoudt. Hij noemt ze voor het gemak maar Zebra, om de strepen in het haar, of Oorbel. En het is genieten iedere keer dat Leon verzucht dat iets dat hij vervelend vindt wel úren duurt.



Ook spat zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn moeder en broertje van de pagina's. De vanzelfsprekendheid waarmee Leon de zorgtaken op zich neemt, doet je bijna vergeten dat er iets niet klopt. Tot hij zich schuldbewust herinnert dat hij zijn broertje weleens heeft laten vallen. Dan word je keihard geconfronteerd met de schrijnende realiteit. Zonder Leons perspectief los te laten, kleurt De Waal de situatie in met het commentaar van volwassenen. Met opmerkingen die Leon niet altijd begrijpt maar de lezer des te beter...



In het tweede deel van Mijn naam is Leon wordt Leons wereld groter. Dat komt zijn verhaal niet persé ten goede. Juist door haar hoofdpersoontje zo dicht op de huid te zitten, weet De Waal te raken. Maar het verhaal speelt in de onrustige jaren '80, waarin toegeleefd werd naar een koninklijk huwelijk terwijl op straat rassenrellen plaatsvonden. Te midden van alle rumoer moet Leon opgroeien, boos zijn op de wereld, zijn omgeving ontdekken, vrienden maken, hobby's vinden, de bredere betekenis van 'familie' leren kennen. Als lezer raak je die schattige jongen van eerder een beetje kwijt. En omdat zijn verhaal vervolgens uitdooft als een nachtkaars, dreunt Mijn naam is Leon niet zo hard na als had gekund. 



Toch biedt De Waal haar lezers een zeer direct kijkje in het pleegzorgsysteem in Groot-Brittannië. Ze weet duidelijk heel goed waar ze over schrijft. Jarenlang werkte De Waal als rechter, gespecialiseerd in familierecht. Ook groeide ze op met een moeder die pleegkinderen opving. Zo kan ze in Mijn naam is Leon laten zien dat het allemaal niet zo zwart-wit is. Veel wordt echt met de beste intenties gedaan. Maar sommige beslissingen zijn gewoonweg onmogelijk. Mag Jake de mogelijkheid ontnomen worden in een liefdevol gezin op te groeien, zodat hij bij Leon kan blijven? Met alle onzekerheid die hun toekomst als pleegkinderen met zich meebrengt? Er zullen bij veel lezers tranen vloeien voor Leon. Een knappe prestatie voor een debuut.