Recensie: Over het spoor RECENSIE

Nadat ghostwriter Stella heeft moeten knokken om een contract in de wacht te slepen, duikt ze in de zaak Jordi. Het jongetje is jaren daarvoor als vermist opgegeven en werd niet veel later gevonden in het riet van een vijver in Hilversum. De staat waarin het lichaam verkeerde vertelde dat er meer aan de hand was dan een natuurlijke dood. Stelle verdiept zich in het leven van Ingmar, een van de hoofdverdachten van de moord op Jordi. Ingmar is van goede komaf en heeft nooit bekend dat hij betrokken is bij de moord. Hoewel er onvoldoende bewijs was, heeft Ingmar toch zijn straf uit moeten zitten in de gevangenis, samen met de twee andere betrokken jongens Julian en Remi. Door middel van het boek wil Ingmar zijn kant van het verhaal vertellen en zijn naam zuiveren. Ingmar en Stella komen steeds dichter naar elkaar toe en raken daarmee steeds verder van de waarheid vandaan. Maar er moet toch iemand op de aarde rondlopen die de waarheid wel weet?

"Iedereen krijgt een naam en daarmee begint het verhaal. Een naam zegt iets over de etnische afkomst van een persoon, maar nog veel meer geeft het weer uit welke klasse iemand komt en of de ambitie van de ouders is dat het kind deze overstijgt of ertoe blijft behoren." Door de gedachtestroom over eigennamen in het eerste hoofdstuk leer je het taalgebruik en de bezigheden van Stella kennen. Gecombineerd met een korte samenvatting van haar leven, wordt het personage op een rustige manier geïntroduceerd.

Stella doet haar best om Ingmar objectief te bekijken, maar deze wens belemmert haar om normaal met hem om te gaan. In eerste instantie ziet ze Ingmar als de jongen over wie ze veel gelezen heeft en vult ze ongewild zijn gedrag zo in dat het binnen het beeld past dat ze van hem heeft samengesteld. Toch leert ze de echte Ingmar steeds beter kennen. Als lezer zit je daarom continu in een onbewuste tweestrijd, waarin je je afvraagt of je Ingmar als persoon of als personage moet zien. Het zou ook kunnen dat ons eigen Hilversum hierin een rol speelt en dat je Ingmar als het ware ieder moment op straat kunt tegenkomen. Desondanks is het knap dat Keuris de personages zo levensecht in fictie om kan zetten.

De overgang van werkgever Ingmar en werknemer Stella naar vriendje en vriendinnetje is abrupt. Stella is bij Julian op bezoek en laat tussen neus en lippen door blijken dat Ingmar en zij sinds kort een serieuze relatie hebben. Het is waar dat Ingmar en Stella naarmate het verhaal vordert iets closer worden, maar er is eerder sprake van vriendschap dan van liefde. Stella heeft Ingmar we eens een jonge Gooise god genoemd, maar niet meer dan dat. Het is jammer dat je als lezer de wederzijdse verliefdheid niet kunt zien opbloeien.

Het moment dat Julian uit Over het spoor stapt bezorgt je kippenvel. Stella uit haar zorgen aan haar stiefmoeder, tevens kinderpsychologe. Als de psychologe beseft wat er aan de hand is, spat de paniek van de bladzijdes. Na deze cliffhanger ga je in sneltreinvaart door naar het volgende hoofdstuk. De sprong in de tijd die gedaan wordt zal je kort in spanning houden, voordat je de conclusie kunt trekken.

Gelukkig wordt het verhaal na de bekentenis van Jordi's moordenaar(s) niet afgeraffeld. Na de bekentenis is er ruimte voor een rustige afloop van het verhaal en het verloop van de relatie van Ingmar en Stella. Je krijgt de kans om Over het spoor een goed plekje te geven.

Het zijn de kleine dingetjes die het boek onvolmaakt maken. Zo is de overgang naar de liefde tussen Ingmar en Stella abrupt en kunnen er vraagtekens gezet worden bij of sommige gebeurtenissen nuttig zijn voor het verhaal. Toch nemen deze kleine minpuntjes niet weg dat de plot goed in elkaar steekt en dat Keuris de lezer om haar vinger weet de binden. Dit debuut smaakt naar meer!