Recensie: Gezelschapsjongen RECENSIE

Gezelschapsjongen van Bernard Wesselink begint met een begrafenis. De zoon van de overledene ontmoet hier voor het eerst de geheime minnares van zijn vader. De zoon en de minnares beginnen hun eigen verhouding, één die niet alleen gebaseerd is op lust, maar ook op macht. Zowel de zoon als de minnares hebben hun eigen complexen, maar er is er één die ze delen; beiden hebben te lang in de schaduw geleefd waardoor ze niet meer weten hoe ze in het licht moeten liefhebben. Kan liefde groeien zonder licht? Of is deze wanhopige liefde gedoemd te mislukken?

Het plot van Gezelschapsjongen is een beetje conventioneel; een jongen die een affaire begint met de minnares van zijn overleden vader is een verhaal wat zo gebaseerd zou kunnen zijn op een verhaal uit de Griekse mythologie.

Wesselink heeft een vrij grove manier van schrijven, zowel letterlijk als figuurlijk; lomp taalgebruik en onbeholpen overgangen 'sieren' de pagina's. Wellicht probeert hij op deze manier de lezer te shockeren om zo de aandacht vast te houden? Een betere verklaring kan ik niet bedenken, want het is zo'n beetje de enige manier waarmee hij erin slaagt om nog een beetje spanning te creëren. Ook het hoofdpersonage is onsympathiek tot de macht tien; hij is grof, onaardig en lijkt een soort onberedeneerde haat te voelen jegens vrouwen. Het is mij dan ook een raadsel waarom bijna alle vrouwen in het boek met hem naar bed willen.

Verder is Wesselink's stijl een beetje over-the-top poëtisch. Het is allemaal heel mooi bedacht, maar veel te geknutseld om ook maar een beetje spontaan over te komen: "De parasiet had schoonheid. Net als de rest van haar soort, zei ik bij mezelf. Nee, van een cultus was ze – de cultus van de huisvredebreuk. Vrouwen met onheilige dagboeken die bij het openslaan in vlammen zouden uitbarsten. Monddood, maar springlevend in testamenten. Achter de valse sluier die ze droeg, wist ik nu zeker dat haar mondhoek ironie spelde." Desalniettemin zitten er ook wel leuke vondsten tussen de vele metaforen; de omschrijving "een kont als een Maria-verschijning" is er één waar menig auteur – en wellicht Kim Kardashian – jaloers op kan zijn. 

Gezelschapsjongen is een voorbeeld van 'style over substance', maar om nou te zeggen dat die stijl zo fantastisch is?