Recensie: Brieven aan de duisternis RECENSIE

Juliet is kapot van verdriet na het overlijden van haar moeder. Om toch nog haar hart aan haar kwijt te kunnen laat ze brieven achter op haar graf. Declan werkt op het kerkhof door zijn taakstraf en vindt de brieven. Hij besluit ze te beantwoorden en zo houden de twee contact. Maar wat gebeurt er als ze erachter komen dat ze elkaar eigenlijk kennen...

Een ontroerend verhaal over twee jongeren die steun vinden bij elkaar. Juliet strijdt met het verlies van haar moeder en Declan is een ontspoorde jongere na een dramatische gebeurtenis. In het normale leven zouden ze elkaar compleet ontwijken, maar op deze manier komen ze erachter dat ze toch veel gemeen hebben. Schrijfster Brigid Kemmerer laat zien dat iedereen een andere kant heeft en dat je niet moet af gaan op vooroordelen. Het geeft je een goede les dat je niet over iemand moet oordelen voordat je ze echt kent en dat roddels vreselijke gevolgen kunnen hebben. Dit is iets waar iedereen dagelijks mee te maken heeft en na dit boek van Kemmerer denkt iedereen hier wel anders over.

De hoofdstukken beginnen steeds met een brief of email en daarna gaan ze door in het normale leven. De perspectieven worden per hoofdstuk tussen Juliet en Declan omgewisseld. Hierdoor kan je een kijkje nemen in het leven van deze twee jongeren en maak je de emoties en gebeurtenissen uit ieders leven mee. Het is heel fijn dat je het leven van beide ziet en het stoort niet dat je steeds van ik-persoon wisselt. Ze hebben voordat ze weten wie ze zijn ook bijnamen voor elkaar, zo is Juliet het grafmeisje en Declan de duisternis. Deze geven een extraatje aan hun toch wel dramatische leven en ze zorgen ervoor dat er soms tranen in je ogen staan.

Brieven aan de duisternis laat zien hoe je kan rouwen om een dierbaar persoon en de twee hoofdpersonen doen dit op hun eigen manier, maar vinden steun bij elkaar. Kemmerer beschrijft de gebeurtenissen en het verdriet op een mooie en aangrijpende manier. Het komt levensecht over en je hebt het gevoel dat je in hun schoenen staat. Het einde was een beetje voorspelbaar, maar opnieuw op zo'n mooie manier beschreven dat je het de schrijfster vergeeft. Nadat je hem uit heb moet je even de tijd nemen om het te laten bezinken. Hierin denk je na over wat er allemaal wel niet is gebeurd en in hoeverre jij dit in je eigen leven hebt meegemaakt.

Brieven aan de duisternis is een prachtig en ontroerend boek waar je zeker wat van kan leren. Het laat zien welke gevolgen roddels en vooroordelen hebben op ieders leven en laat een bijzondere manier van rouwverwerking zien. Het is een YA-roman die naast heel veel drama, ook genoeg romantiek bevat.