Recensie: Ik zie jou RECENSIE

Iedere dag reist Zoë Walker met het openbaar vervoer naar haar werk. Via dezelfde route, op hetzelfde tijdstip. Op een dag ziet ze haar eigen foto in de krant, in een seksadvertentie. Ze schrikt en probeert erachter te komen hoe iemand aan haar foto is gekomen, maar haar familie doet het af als iemand die gewoon op haar lijkt. Als een tijdje later een vrouw vermoord wordt en Zoë erachter komt dat deze vrouw ook in een soortgelijke advertentie heeft gestaan, beseft ze dat ook zij misschien in gevaar is en gaat ze vastbesloten op zoek naar antwoorden.

Na het succesvolle Mea culpa komt Clare Mackintosh met de thriller Ik zie jou. Hoofdpersoon Zoë Walker reist iedere dag met het openbaar vervoer en waant zich daar veilig, maar er blijkt iemand op de loer te liggen. Iemand met kwade bedoelingen. Iemand die haar en andere vrouwen tot in detail in de gaten houdt.

Ik zie jou heeft de perfécte ingrediënten om een angstaanjagende thriller te vormen. Stalken, privacy, niet weten waar en of je veilig bent en wie je kunt vertrouwen. In haar debuut zagen we al dat Clare Mackintosh wel raad weet met zo’n recept, dus de verwachtingen voor haar tweede thriller zijn hooggespannen.

Het boek volgt afwisselend hoofdpersoon Zoë Walker en agente Kelly Swift, die zo haar eigen problemen heeft nadat ze van de recherche weer is teruggeplaatst naar straatdienst, en - in schuingedrukte letters - lezen we mee in het brein van degene die het gemunt heeft op de vrouwen.

Ik zie jou komt wat traag op gang en focust erg op het privéleven van Zoë Walker, maar in het tweede deel komt er meer vaart in. Het is nergens echt éng te noemen en dat zou je met deze ingrediënten eigenlijk wel verwachten. Er zou namelijk een nagelbijtend spannend verhaal in kúnnen zitten. Toch stelt het boek zeker niet teleur. Het is goed geschreven en zorgt ervoor dat je geboeid blijft. Personage Kelly is een goed hoofdpersonage voor eventuele vervolgboeken en de stukjes waarin we een kijkje krijgen in de gedachtes van de dader voeren het gevoel van naderend onheil op.

Doordat Mackintosh de verdenking steeds weet te verschuiven blijf je als lezer benieuwd naar het brein achter alles. Je puzzelt mee. Sterk aan het boek is dat het goed duidelijk maakt hoe kwetsbaar je eigenlijk bent. Mensen vinden vaak een bepaalde geruststelling in routine. In bepaalde handelingen en in een vast terugkerend dagritme. Maar in Ik zie jou is het deze routine die nou juist zo gevaarlijk is.

Geen nagelbijtende spanning dus, maar wel spannend genoeg om – de volgende keer als je in de trein of metro zit en iemand je net iets te lang in de ogen kijkt – terug te denken aan dit boek. Want wat als iemand écht zoiets zou doen? Dat zou wel echt heel angstaanjagend zijn.

Net als je denkt dat je weet hoe het zit gooit Clare Mackintosh in het laatste deel van het boek alles omver met een paar verrassende plotwendingen. En pas dan, aan het absolute einde, passen alle puzzelstukjes in elkaar. Knap gedaan!