Recensie: De Cazalets 1 - Lichte Jaren RECENSIE

Lichte Jaren is het eerste deel uit de 4-delige romanreeks, die draait om de levens van de afzonderlijke leden van de familie Cazalet. De auteur, Elizabeth Jane Howard, besloot in 1982 dat ze een romanreeks wilde schrijven over de oorlog die zich niet richtte op de epische veldslagen en het leed van de soldaten, maar juist op de sociale en maatschappelijke veranderingen als gevolg van de oorlog en de stille tragedies in het familieleven van degenen die de oorlog alleen van een afstand meemaakten. Voor alle personages in Lichte Jaren geldt dat de oorlog altijd in hun leven aanwezig is, maar vooral als een soort dreigend gezoem op de achtergrond.

Het verhaal speelt in de jaren '30, nog voor de Tweede Wereldoorlog maar met de eerste oorlog nog vers in het geheugen. De familie Cazalet bereidt zich voor op de zomer die ze traditiegetrouw gezamenlijk doorbrengen op het landgoed in Sussex. De belangrijkste personages zijn Edward, die nog altijd verliefd is op zijn vrouw Villy, ook al is hij haar niet trouw; Hugh, die gewond raakte in de oorlog; Rupert, het artistieke lid van de familie die zijn beeldschone maar nogal kinderlijke bruid Zoe adoreert; en Rachel, de ongetrouwde dochter. 

Lichte Jaren is met 540 pagina's een flinke pil, wat lezers wellicht een beetje kan afschrikken, maar al die pagina's zijn noodzakelijk om een beeld te schetsen van alle leden van de Cazalet familie. Het is namelijk nogal een uitgebreide en gecompliceerde familie. Hoewel het in het begin een beetje verwarrend kan zijn, al die verschillende personages, duurt het niet lang voordat je ze beter kennen. Howard geeft steeds kleine stukjes informatie over de geschiedenis van de personages waardoor je als lezer nieuwsgierig blijft naar hoe het verhaal verder zal gaan. 

Verder is het duidelijk dat Howard heel veel aandacht heeft besteed aan de manier waarop ze de personages wilde neerzetten. Bovendien heeft ze dat op een heel liefdevolle en vermakelijke manier gedaan. Lydia bijvoorbeeld, de jongste dochter van Edward en Villy, is duidelijk een pienter meisje dat geen blad voor de mond neemt; wanneer haar vader van de ontbijttafel opstaat en de krant met zich meeneemt, merkt ze gelijk op luide toon op dat hij waarschijnlijk naar de WC gaat 'voor zijn grote boodschap.' Vervolgens krijgt ze een standje van haar kinderjuf omdat ze onsmakelijke dingen roept – aan de eettafel nog wel! Echter, vanaf dat moment weet je als lezer precies wat voor type kind Lydia is, en het zijn deze details – de uitspraken, kleine gedragingen en onuitgesproken gedachtes – die de personages echt tot leven wekken en die maken dat je een klein beetje verliefd wordt op de Cazalets. 

Alles wat ik over dit boek zou willen zeggen past helaas niet in één recensie, dus het enige wat ik nog kwijt wil over Lichte Jaren is dat ik het een mooi, meeslepend en indrukwekkend boek vond. Liefhebbers van Downton Abbey zullen dit boek zeker waarderen. Nee, dat is een understatement; ze zullen smoorverliefd worden op dit boek! Ik kan in ieder geval niet wachten om aan het volgende deel te beginnen.