Recensie: De acht bergen RECENSIE

Recensie: De acht Bergen - Paolo Cognetti

Het verleden is dalwaarts, de toekomst bergopwaarts

Met De acht bergen bewijst Paolo Cognetti maar weer dat niets zo mooi en waardevol is als een ooit zo klein begonnen vriendschap. Zijn roman verslaat geen wereldzonden, machtsoorlogen of allesvernietigende ziekten. Cognetti beperkt zicht tot het alledaagse en laat het bloeien tot een prachtige bloem, gegoten in een fluwelen jasje. En dat is júist wat De acht bergen meer dan bijzonder maakt. 

De elfjarige Pietro woont met zijn ouders in de jaren '70 in een flat in Milaan. Zijn moeder is verpleegkundige en zijn vader chemicus. Echter, daar schuilt het probleem. In zijn hart is Pietro's vader het liefste in de natuur om berg na berg te bedwingen. Elke zomer gaat de familie daarom naar Grana, een dorpje in de Alpen. Al snel besluit Pietro zijn vader op zijn reizen te vergezellen: 'Ik moest het zien, die wereld die hem zo gelukkig maakte.'

In het dorpje zelf leert Pietro de plattelandsjongen Bruno kennen. Hoewel de jongens in niets op elkaar lijken, ontstaat al snel een stevige band. Het blijkt een band die de basis is voor een extreem sterke vriendschap die nooit zal breken.

De plot in De acht bergen is klein maar zeer sterk. Pietro vertelt het verhaal over zijn ouders en Bruno achteraf. Analyserend en bij vlagen goed overdacht beschrijft hij zijn herinneringen, 'De opwinding hield me wakker: ik was als kind altijd erg op mezelf geweest en was niet gewend dingen met z'n tweeën te doen. Ik had het idee dat ik ook in dat opzicht op mijn vader leek.', waarmee hij de lezer gunstig stemt.

Cognetti werkt op zijn beurt een voor eenieder herkenbaar, maar vooral ontroerend verhaal uit. Hij beschrijft het ontstaan van een jongensvriendschap uitermate gedetailleerd en schenkt veel aandacht aan de karakterisering van de jongens. Als echte avontuurlijke boys gaan ze tewerk en stelen ze de harten van de lezers. Wanneer ze ouder worden, kent de vriendschap die ze hebben scheuren. De jongens verliezen elkaar uit het oog, maar komen elkaar op zeer belangrijke momenten in het leven weer tegen. Cognetti lijkt daarmee de essentie van het begrip vriendschap te onderstrepen: je bent er voor elkaar, hoe ver je ook van elkaar bent.

Deze thematiek en ook het verhaal geeft hij vervolgens op zeer beschrijvende, maar sierlijke wijze vorm. Talloze veelzeggende zinnen, 'Jij bent degene die komt en gaat, ik ben degene die blijft. Zoals altijd, toch?' en prachtige vormen van beeldspraak, 'De zon die de toppen van de Grenon verlichtte had de kom nog niet bereikt, en het meer had nog iets nachtelijks, als een hemel die niet langer donker is maar ook nog niet helder', versterken het filmische verhaal. 

De acht bergen verdient het om gelezen en onthouden te worden. Elke zin lijkt overdacht, evenals elk element in het verhaal. De levens van Pietro, zijn ouders en Bruno zijn als levens uit alledag: concreet, grijpbaar en zeker niet over de top. Cognetti bewijst daarmee, en met zijn prachtige manier van schrijven, de literaire wereld een dienst: vriendschap blijft en misschien hebben we dat wel harder nodig dan ooit. 

Dit was de Chicklit.nl recensie van De acht bergen - Paolo Cognetti