Recensie: The White Rose RECENSIE

Recensie: The White Rose - Amy Ewing

Violet was een surrogaat van de Hertogin van het Meer. Als surrogaat dien je in de ogen van de adel maar voor een ding: het baren van hun kind om vervolgens te sterven. Het is Violet gelukt om uit de Jewel te ontsnappen, voordat zij zwanger kon raken. Samen met Ash is ze door Garnet uit het paleis gered, onder leiding van Lucien. Lucien weet namelijk dat Violet nog veel sterker is dan dat zij zelf denkt, en samen met haar wil hij macht van de adel omver gooien...

The White Rose is het tweede deel in de Lone City-reeks. Laat je niet verwarren door de Engelse titel van de Nederlandse versie, aangezien het boek gewoon in het Nederlands geschreven is . Het tweede boek gaat direct verder waar het eerste deel geëindigd is. Lucien zet alles op alles om Violet uit het paleis te bevrijden. Voor de lezer wordt niet helemaal duidelijk gemaakt waarom Lucien per se wil dat Violet gered wordt. Oke, ze behoorde door de top 10 beste surrogaten van haar lichting, maar verder wordt niet duidelijk gemaakt wat Lucien met haar van plan is. Violet hoeft ook geen duidelijke uitleg te hebben, als ze maar weg kan uit het paleis. Doordat dit deel van het verhaal niet direct duidelijk wordt gemaakt, blijft de lezer zichzelf afvragen wat er precies gaat gebeuren.

Eigenlijk was die gedachte de enige drijfveer om verder te lezen. Het is te merken dat in het tweede deel veel minder gebeurt dan in het eerste deel van de serie, The Jewel. In The Jewel is de hele opzet van deze wereld nog nieuw, en wordt alles duidelijk uitgelegd. Daarnaast wordt ook meer het gevoel gewekt dat in The Jewelmeer gebeurde. Voor je verbeelding: de eerste hele helft van het boek zijn ze bezig met vluchten. Dat hoeft absoluut niet erg te zijn, in de zin dat er dan alsnog van alles kan gebeuren, maar als lezer krijg je niet echt het idee dat er iets boeiends gebeurt. Sterker nog, ik stoorde me eerder aan de personages tijdens deze periode van het boek dan dat ik het fijn vond om samen met hen de reis naar de veilige bestemming te maken.

Violet blijft namelijk onwijs irritant, wil continu haantje-de-voorste zijn en vindt het moeilijk om anderen te vertrouwen. Ondertussen verwacht ze natuurlijk wel van iedereen dat ze haar vertrouwen. Ash lijkt daarbij de hele tijd in de weg te lopen. Hij gaat mee naar de veilige bestemming, maar hij doet eigenlijk helemaal niets. De enige twee personages waar ik wel van genoten heb, zijn Garnet en Raven. Garnet is de zoon van de Hertogin van het Meer, maar hij staat aan de kant van Lucien. Garnet moet je zien als zo'n irritante kakkerlak die je overal volgt. Dan verdwijnt hij opeens, maar komt toch altijd terug. Raven is het meisje waarover je hebt kunnen lezen in de novelle Opgesloten. Dit meisje is ook een surrogaat en is heel erg misbruikt door haar hertogin. Toch blijkt ze steeds van waarde te zijn. Ondanks ze zo zwak is probeert ze te helpen waar ze kan, zonder irritant opdringerig over te komen. Qua hoofdpersonage heeft The White Rose niet veel positiefs te bieden. Het is weer een speciaal meisje die de wereld kan redden, maar qua karaktereigenschappen is Violot nogal irritant.

Het echte, leuke verhaal begon pas op de helft van The White Rose. Niet dat je daar lang voor moet wachten, aangezien dit boek in totaal maar 251 pagina's bevat. Vanaf hier begint het verhaal ook meer inhoud te krijgen, vooral als je kijkt naar het overkoepelende verhaal van deze serie. Het doel van deze serie is namelijk door middel van Violet de adel te verslaan. De adel heeft nu alle macht, maar dat is totaal niet eerlijk. Wat dan toch erg goed geschreven is door Amy Ewing, is het einde. Het boek eindigt met een enorme plottwist, die de lezer niet ziet aankomen. Door deze plottwist vergeet je als lezer als het ware het 'slechte' begin van dit boek.

The White Rose is een prima boek, maar niet veel bijzonders. Vooral de tweede helft van het verhaal is interessant. Dit boek eindigt wel met een cliffhanger die je het slechte begin van het boek doet laten vergeten. 

Recensie: The White Rose - Amy Ewing