Recensie: Schuilplaatsen van Woody Gardiner RECENSIE

Recensie: Schuilplaatsen van Woody Gardiner -  Frank Gunning

Een jeugd in Engelse internaten en jeugdgevangenissen, Anke en Atlantis, een vlam en drugsroute in Denemarken en een bommendiefstal op een Belgische vliegbasis hebben het leven van Woody Gardiner gevormd. Midden in de Koude Oorlog wordt Woody echter als infiltrant ontmaskerd. Hij legt een bekentenis af, waarin hij verklaart dat hij werkzaam was voor een stuk of vier verschillende geheime diensten. Een prachtig verhaal, waarvan auteur Frank Gunning zijn uiterste best doet om het op papier te zetten. Echter is dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Zoals de achterflap van 'Schuilplaatsen van Woody Gardiner' verklapt, vloeien feit en fictie gedurende het verhaal steeds meer door elkaar heen. Dit was Gunnings bedoeling, want hij heeft expliciet genoemd dat dit deels autobiografische verhaal de stempel 'roman' moet krijgen. Er ontbreekt een onderbouwing, maar het feit dat het een roman is wordt onder meer onderschreven doordat het boek uit vijf verschillen hoofdstukken bestaat. Elk hoofdstuk bevat gemiddeld vijftig bladzijdes. In het eerste hoofdstuk volgen de lezer de jonge Woody Gardiner in zijn jeugdjaren. Vervolgens is het eventjes wennen, want in het tweede deel is ene Anke aan het woord. Wie de nieuwe personages zijn die in ieder nieuw deel telkens aan het woord komen en wat zij met de (jonge)man om wie het boek draait gemeen hebben, komt meestal pas aan het eind van elk hoofdstuk aan het licht. Uitzonderlijk is dat in het vijfde deel Gunning zelf aan het woord is. Het is knap van Gunning dat hij ieder personage een eigen manier van vertellen heeft gegeven en dat alle vijf de hoofdstukken zich per stuk onderscheiden van de rest. Jammer is dat het soms lang duurt voordat de lezer aan de schrijfstijl per deel gewend bent. Daarbij komt dat het lang duurt voor de lezer snapt over welk onderwerp het gaat en begrijpt wat het met Woody Gardiner te maken heeft. De lezer zal dus regelmatig zelf de puzzelstukjes bijeen moeten sprokkelen.

Aangezien de aanloop per deel soms lang duurt voor er duidelijkheid is, zijn sommige stukken langdradig om te lezen. Bovendien, in elk hoofdstuk van 'Schuilplaatsen van Woody Gardiner' blijft het tempo nogal hetzelfde. Er zijn verschillende factoren die maken dat het tempo hetzelfde blijft. Zo zijn er weinig variaties in spanning, want cliffhangers of andere manieren om de lezer vol zenuwen de bladzijde te doen omslaan worden niet gebruikt. Ook staan er veel complexe passages in elk hoofdstuk, waarbij vooral over de hoofdstukken over geheime missies veel vaktermen worden gebruikt. Het gebruik van deze begrippen zorgt ervoor dat het leestempo van de lezer vertraagt, terwijl deze al laag was omdat het onduidelijk was wie er aan het woord was in dat ene nieuwe hoofdstuk.

Toch biedt 'Schuilplaatsen van Woody Gardiner' verschillende kijken op de maatschappij. Gunning is er voortreffelijk in geslaagd afwisselende personages neer te zetten. In het laatste hoofdstuk – waarin hij zelf de hoofdrol speelt - speelt de digitaliserende samenleving een rol, want zijn zoons vragen of ze op de iPad mogen spelen en zijn dementerende vader heeft moeite met zijn nieuwe flatscreen-tv. Dit is een groot contrast met de andere hoofdstukken, waarvan de gebeurtenissen zich minimaal dertig jaar vóór de iPad afspelen. Daarnaast heeft ieder personage een ander doel in het leven. Zo heeft een Belgische collega van Woody een heel andere kijk op de samenleving dan Jenna, die een kennis is van het religieuze gezelschap bij Atlantis. Jenna heeft heel goed voor ogen welke mensen wel en welke niet sporen Voor haar gevoel heeft ze hier sterke argumenten voor. Toch zullen sommige overtuigingen van haar de lezer aan het denken zetten.

Kort gezegd is het boek opgedeeld in vijf hoofdstukken met elk een ander perspectief. De hoofdstukken zorgen er ook voor dat de kijk van de lezer op de maatschappij wellicht begint te wankelen. Toch zal er telkens in acht gehouden moeten worden: is 'Schuilplaatsen van Woody Gardiner' feit of fictie?

​Recensie: Schuilplaatsen van Woody Gardiner -  Frank Gunning