Stuart

Stuart is geen echte ladlit en geen echte non-fictie. Het is een biografie over een dakloze junk, geschreven door een Alexander die een baantje heeft in het plaatselijke daklozencentrum en samen met Stuart een paar nachten op de stoep gaan slapen als protest tegen de arrestratie van de eigenaren van het daklozencentrum.
Alexander Masters heeft heel hard gewerkt aan dit boek. Ten eerste heeft hij er jaren over gedaan en ten tweede wilde Stuart in de periode maar niet voorspelbaar voor hem worden; Stuart blijft gedurende het hele boek, dat trouwens begint bij het gezamelijke avontuur van Alexander en Stuart en eindigt bij Stuarts jeugd, onbegrijpelijk en ongrijpbaar.
Het is een mooi verhaal, mooi verteld en mooi vertaald. Doordat het verhaal achterstevoren verteld wordt, is het lastig om het verhaal te volgen, maar het maakt het ook een boeiend verhaal van het begin tot het einde. En na ruim 300 pagina''s gevuld met letters en tekeningen heb je nog steeds niet het idee dat je Stuart begrijpt, dat je een idee hebt hoe hij geholpen zou kunnen worden of hoe dit voorkomen had kunnen worden. In de tussentijd leer je de details over lijmsnuiven, het gevangenisleven, drugs, het daklozenbestaan en Stuarts spierdystrofie en borderline-disorder. Interessant is om te lezen dat Alexander zelf ook maar net boven de armoedegrens leeft. Hij huurt een kleine kamer en heeft baantjes hier en daar. Het verschil met Stuart is niet zo groot en toch leeft de een op straat, de ander niet.
Ik had nog wel meer willen lezen over Stuart, over z''n zoon, over vanalles, maar aan de andere kant, dit is zijn verhaal, dit is het verhaal dat hij aan Alexander vertelt heeft, samen met z''n halfzus en z''n moeder. Ik vond het geweldig. Het is niet vrolijk, niet logisch en ook nog verkeerdom geschreven, maar het is o zo écht! Prachtig!