Recensie: Dancing on the edge RECENSIE

Dancing on the edge is een Britse dramaserie. Het verhaal speelt zich af in de jaren dertig en gaat over The Louis Lester band. Een populaire jazz band die bestaat uit zwarte muzikanten, wat in die tijd nog een groot taboe was. De band ontmoet een journalist die voor hen een optreden regelt in het Imperial Hotel dat geliefd is bij de elite. De journalist beloofd dat de mannen wereldberoemd worden. Deze belofte lijkt steeds meer werkelijkheid te worden als The Louis Lester band steeds meer optredens krijgt en zelfs geliefd is bij de Prince of Wales. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks..

 

De serie begint met een flashback die in het einde plaats vindt. Slim, want dit maakte me gedurende serie nieuwsgierig. Tijdens de serie genoot ik van de muziek en de fijne karakters. De acteurs en actrices kwamen me niet heel erg bekend voor, maar ze waren geknipt voor hun rol en ze speelde erg geloofwaardig. Ik vond het leuk dat het in de jaren dertig afspeelde, zodat ik me lekker in een andere tijd kon kruipen. De styling was ik prachtig om te zien. Helaas zaten er een aantal minpuntjes aan Dancing on the edge. Het is een mini serie die bestaat uit vier afleveringen. Eén aflevering duurt negentig minuten, wat voor mij echt te lang is voor een serie. Het fijne aan een serie is nou juist dat het niet zo lang duurt als een film en dat je het lekker achter elkaar kunt kijken. Dat vond ik eigenlijk het grootste minpunt, want als ik aan de tweede aflevering begon, verloor ik mijn aandacht. Daarnaast stoorde ik me er een beetje aan dat sommige vragen onbeantwoord zijn gebleven. Wat is er uiteindelijk Wesley gebeurd? Waarom lieten ze hem zo makkelijk gaan? En het einde had ik ook beter verwacht. Jammer, want Dancing on the edge het had een vijf hartjes serie kunnen zijn voor mij.