Recensie: Finding Dory RECENSIE

Al snel nadat in 2003 Finding Nemo uitkwam, wilde iedereen graag een vervolg met de vrolijke picasso doktersvis: Dory. Dory is populair door haar positieve mantra 'Just keep swimming', haar uitstekende kennis van de walvis-taal en door haar algehele enthousiaste levenshouding. Nu, dertien jaar later, is er eindelijk een vervolg: Finding Dory.

In Finding Nemo zocht de bedachtzame Marlin met behulp van de impulsieve Dory, zijn zoon Nemo. In dit deel gaat Dory op zoek naar haar eigen familie. Hierbij krijgt ze hulp van Marlin en Nemo, al lukt het ze niet om de hele tijd bij elkaar te blijven. De zoektocht is niet makkelijk door Dory’s kortetermijngeheugenverlies, maar ze krijgt tijdens de zoektocht steeds meer herinneringen terug over haar familie in Californië. Door de flashbacks kom je als kijker meer te weten over Dory’s achtergrond, bijvoorbeeld hoe het kan dat ze de walvistaal beheerst.  

In het begin van de film zijn de drie vissen weer in hun vertrouwde koraalrif met dezelfde personages als in de vorige film. De reeds bekende schildpad Crush helpt ze op weg naar Californië en vanaf dat moment is er ruimte voor nieuwe karakters en omgevingen. Deze keer belanden ze niet in een angstaanjagende tandartskliniek, maar in het Zeeleven Instituut, een aquarium en revalidatiecentrum voor zeedieren. In het centrum krijgt Dory onder ander hulp van de ietwat chagrijnige octupus Hank. Volgens Dory is hij eigenlijk een septopus, aangezien Hank één tentakel is verloren. Hank helpt hen eerst met enige twijfel, maar vervolgens wordt hij een goede vriend. De luie zeeleeuwen Fluke en Rudder, de excentrieke fuut Becky en de slechtziende walvishaai Destiny vullen het bonte gezelschap in het reservaat aan.

De stemmencast is uitstekend, Ellen DeGeneres is wederom geweldig als stem van de enthousiaste Dory en ook Albert Brooks keert terug als stem van de clownsvis Marlin. De nieuwkomer Hayden Rolence is te horen als Nemo. Alexander Gould, de acteur die Nemo in de eerste film insprak, had een te volwassen stem gekregen voor Nemo, het is inmiddels natuurlijk alweer dertien jaar geleden dat Finding Nemo uitkwam!

Ik vond de opbouw van de film erg goed. Vooral het eerste uur van de film weet al gauw de goede toon te vinden. De zoektocht naar de ouders gecombineerd met flashbacks naar Dory’s verleden werkt goed. De nieuwe vrienden en de obstakels die ze samen moeten overwinnen zijn leuk verzonnen en komen goed uit de verf. Voor de uiteindelijke ontknoping is echter net wat te veel tijd genomen. Er gebeurt nog veel in het laatste halfuurtje en ik vond het net wat te lang doorgaan.

Finding Dory is een grappige familiefilm met uiterst sympathieke karakters. De positieve en inventieve houding waarmee de vriendelijke, doch vergeetachtige, Dory haar problemen trotseert is aanstekelijk: mocht je ooit nog in een lastige situatie terechtkomen en je weet niet wat je moet doen, denk dan goed bij jezelf: What will Dory do?